Aandacht (be)grijpen

Het is belangrijk om te weten wanneer de aandacht op je is gericht. Voor die tijd hoef je niet te vlammen. Maar als het zover is, dan wel! Dit kun je zien als een PR-advies voor iedereen die graag goed in de schijnwerpers staat.

De focus ligt nu nog niet bij jou. Het is al genoeg als men weet dat je er bent. Je kunt gewoon je beurt afwachten. Of initiatief nemen, zodat de aandacht naar jou verschuift.

Maar wanneer de focus zich spontaan naar jou verplaatst, is het zaak om meteen alert te zijn. Je moet dus voorbereid zijn. Weten hoe je wilt reageren, hoe je wilt overkomen.

En dan ook snel zijn.

En goed uithalen. Voor je het weet is de aandacht verslapt.

Als je het goed doet, komt er een goed resultaat uit. Je moet het spel beheersen van de camera's bespelen. En erop vertrouwen dat je theater wordt opgemerkt.

Vakmensen onder elkaar!

Sirenes

Associaties zijn snel gelegd en soms erg venijnig. Het geluid van de maandelijkse sirene-test bijvoorbeeld is voor mij vastgeklonken aan de herinnering aan paniek van mijn doodzieke vader. Zo kan er ineens een traan zijn waar ik vlak daarvoor niet emotioneel was.

Bijna zeven jaar geleden. Hij was toen een kwetsbare zieke dierbare man. Niet oud, want veel te jong om zo in zijn bed te zitten. Hij trok zichzelf op aan de papegaai boven zijn ziekbed en keek in paniek om zich heen. Hij was al maanden ziek, en letterlijk in zijn laatste dagen. In de kamer was het tot dat moment vrij stil, we voerden onze gesprekken op een kalme toon, want teveel opwinding zouden we niet aankunnen. Hij niet, wij ook niet. Toen begon het geloei. En iedereen in de kamer kon het geluid thuisbrengen. Maar hij niet meer. Hij keek alsof hij sirenes uit de oorlog herbeleefde. Snel, zoek dekking! Het lichaam belette hem te vluchten. Het was de herrie van een strijd die hij een paar dagen later mocht opgeven.

Sindsdien, en nog altijd, word ik onaangenaam getroffen door dit maandelijkse signaal. Natuurlijk heb ik andere herinneringen bij andere plekken en andere geluiden en geuren. Ook aan hem. En het meest vreemde is: dit is niet een moment dat ik hem mis. Dit is een herinnering aan een moment dat ik het liefste niet had meegemaakt. En nu ik het toch heb beleefd, is het als een indringende schreeuw die nog altijd zoekt naar verzoening.

Wat deze sirenes voor mij zijn, zijn andere impressies voor anderen. Aan ieder verlies en ook aan elk vrolijk moment hangen ook heel gewone associaties. Gewone prikkels. En die prikkels in het dagelijks leven triggeren vervolgens de blijde of verdrietige gedachte aan een dergelijk moment vroeger.

Wie me goed kent, die weet het. En, net zo, wil ik van mijn dierbaren weten welke prikkels bij hen leiden tot een glimlach. Of tot een stille traan. Niet om de pijn weg te nemen of het plezier te overklassen. Wel om te kunnen troosten. Of mee te kunnen lachen.
.

Zakelijk en privé

Privé en zakelijk moet je niet teveel door elkaar halen. Mijn lief weet dat heel goed, ze knoopte pas privébanden met me aan toen duidelijk was dat onze zakelijke relatie achter ons lag. Dat is heel zuiver.

Maar soms is het ook wel heel prettig als privé en zakelijk wél dicht bij elkaar komen. Neem M. Ze vroeg mij of ik een fotoshoot met haar wilde doen, nadat ze had gemerkt dat ze zich bij mij op haar gemak voelde. En dat had ze gemerkt in een privé context.

De shoot was gezellig en leverde daarnaast ook het gewenste resultaat op: mooie foto's waar M blij mee is. En de zakelijke wederdienst komt ook prima in orde: we spraken af dat ik op basis van waardebepaling-achteraf zou factureren. Het gaat me bij klusjes als deze niet om het geld.

Ook via privékanalen kwam de vraag om eens een avond mee te denken over een training. De vraag werd bij mijn opdrachtgever in de organisatie getoetst, ik maakte een offerte en die werd zonder veel problemen goedgekeurd. Het kan dus wel. De ondersteuning was vervolgens mede zo effectief doordat ik mijn opdrachtgever al jaren vanuit de privé-setting ken.

Twee voorbeelden van "Niks mis met deze vermenging van zakelijk en privé."

Waarom zou ik dan krampachtig gaan proberen alleen in de zakelijke contacten aan opdrachten te komen? Ik heb mijn neus in dezen nog niet gestoten. Dus laat privé en zakelijk maar lekker door elkaar lopen!

Wakker!

16102011-IMGP7569-3, a photo by FotoSyb on Flickr.

Dit groot-orige vosje is mijn favoriet in Artis. Hij ligt vaak te slapen. Op een steen, onder een lamp. Lekker warm.

Ik heb er vaker bij gestaan, en was altijd blij als hij even zijn oogjes half opende tussen twee dromen door. Zo ook vandaag.

Net toen ik het kleine-zoogdierenhuis weer wilde verlaten, was hij plotseling toch in beweging gekomen. Van zijn warme steen af, hij maakte even een rondje door zijn hok. En toen ging hij weer zitten. En daarna weer liggen.

Mijn verblijf tussen de dieren was pas net begonnen, maar kon niet meer stuk.

Voor het oprapen

Het meest opmerkelijke bericht van de maand was voor mij het verhaal over het verloren geldkoffertje. 

Uit een geldtransportwagen was een kistje op de snelweg gevallen, en de bankbiljetten lagen her en der verspreid over het asfalt.

Graaien!
Waarom was ik daar niet bij, dacht ik meteen. Ik zou het wel weten: oprapen, inpakken en wegwezen. Maar daar hebben we in Nederland een wetje op bedacht. Het oprapen van dit geld - en het dan niet teruggeven is strafbaar:



Gelukkig is het meeste geld dat je op straat kunt vinden, niet van de vrachtwagen gevallen, maar gewoon verloren en dus voor de eerlijke vinder. Niemand zal verwachten dat je je best gaat doen om degene op te sporen die dat muntje van twee euro is kwijtgeraakt.

En heel soms hoef je niet eens moeite te doen om de verliezer te vinden...

En geluk?
Met geluk dat op je pad geworpen wordt, werkt het bijna hetzelfde. Sommige dingen lijken veel geluk te gaan brengen, maar zijn toch niet voor jou. Afblijven dus. Als je het pakt, kan dat zomaar ongewenste gevolgen hebben. Zoek door, tot je ergens het geluk vindt met een briefje erbij. "Pak maar."

En dan is een muntje van 5 cent veel ontroerender dan duizenden euro's aan twijfelachtige bankbiljetten.

Le Cheval Blanc

Dit is een plek waar ik in het verleden ook eens naar keek. Toen was het terras volop in gebruik. Er stonden tafeltjes, ik herinner me vrolijke verlichting en zelfs muziek. 

Het was een plaats die licht uitstraalde, en niet verzwolg, zoals nu. Hotel Le Cheval Blanc in St Hippolyte du Fort.

Ontzag
Er logeerden mensen, en ik zag hen soms 's avonds buiten zitten, had zelfs wel een beetje kinderlijk ontzag voor deze mensen die in een hotel verbleven. Terwijl ik een paar kilometer verderop met mijn ouders 'slechts' een camping bewoonde. Ik kan me maar één verblijf in een hotel met mijn ouders herinneren. Dat was niks voor ons, zullen mijn ouders toen hebben vastgesteld. Maar goed, we waren op vakantie. Dan gingen we weleens ergens wat drinken. En dit was een plaats waar ik best wilde gaan zitten, al was het maar een keer. Al was het maar even. Voor een drankje. Voor het samen met mijn vader deze plek verkennen.

Open
Toen stond het - kleine - hek nog open, maar waren er andere barrières die me ervan weerhielden om naar binnen te gaan. Om een blik te werpen op de receptie, en dan de vast statige trap naar de bovenverdiepingen tree voor tree te beklimmen. Waren het werkelijke barrières, of beeldde ik me maar in dat het niet uit zou komen als ik daar een kijkje ging nemen?

Dicht
Heb ik nooit gevraagd om daar een keer wat te gaan drinken? Heb ik altijd gedacht dat mijn ouders dat vast-niet-goed zouden vinden? Of vonden ze het werkelijk niet goed? Hoe dan ook: ik ben er nooit binnen geweest. En nu kan het niet meer. Zelfs als ik me langs of over het hek zou kunnen wurmen, als ik de sleutel bezat van de zware houten deur, dan nog zal wat ik te zien krijg, nooit meer zo zijn als toen. De vrolijke lichtjes zijn verwijderd, het pand is verlaten en de hof oogt verwaarloosd. En ook mijn vader kan niet meer mee om mij te beschermen voor de ongetwijfeld norse kelners of vastgoedeigenaren.

Ik sta tegenover het gebouw, en denk: misschien ga ik hier wel nooit naar binnen. Jamais. En terwijl dat voor vrijwel alle gebouwen in dit dorp een volkomen geaccepteerd feit is, vind ik het hier jammer.

Dus ik ga er maar eens een avondje op Googlen. Kijken of ik alsnog inkijkjes kan vinden die ik er zelf nooit heb gehad.

Geen beeld

We hebben afgesproken om te gaan lopen. Op een plek die uitnodigt om mooie platen te schieten. En dus hebben we een tas om de schouders hangen die vol zit met apparatuur.

En met dat lopen komt het goed. De plek is fraai. Maar de camera blijft wonderlijk genoeg de hele wandeling in de tas. We stellen het vast, en besluiten het als een gegeven te zien. Een probleem is het geenszins. Waarom is dat?

We komen tot de conclusie dat niet het fotograferen, maar het ontspannen als belangrijkste doel gold van onze afspraak. Fotograferen kon als middel tot dat doel dienen, net als wandelen en bijkletsen.

Of friet eten bij een cafetaria. Of ijs in het dorp. Zo werd het een geslaagde wandeling, een werkelijke fotografeer-afspraak. Maar beeld ervan blijft niet.

Of toch. De lange oprijlaan die werd geflankeerd door bloeiende witte hortensia's. Daarvan maakten we geen foto. Maar het beeld blijft wel bij.

Nachtvluchten

Midden in de nacht is de geest niet langer gebonden. Hij verplaatst zicht razendsnel, van de ene plek van betekenis naar de andere. De dromer kent de betekenis toe.

Ik reis deze nacht langs plekken die ik verbind met geluk. Alleen zien ze er 's nachts heel anders uit. En toch herken ik ze meteen.

Voor de willekeurige passant zijn deze plaatsen waarschijnlijk weinig opvallend. Voor mij des te meer. Ik koppel deze plaatsen aan geluk.

En dan maakt de plek ineens niet zoveel meer uit. Geluk kan ook op een dijk liggen, op een bankje of onder een tunneltje.

Zo droom ik mij de nacht door. Van die ene piano naar de piano's, van strand naar park naar bos. Van kerk naar laan naar bos naar dorp naar stad naar uit en... thuis.

En als ik dan even wakker lig, realiseer ik me dat deze droom pas net begint.

Dido en Aeneas

Zij is zojuist weduwe geworden als hij op de proppen komt. Hij wil haar voor zich winnen, maar durft de consequenties daarvan niet onder ogen te zien. 

Gaan ze elkaar krijgen? Ik mocht Dido en Aeneas bijwonen met de camera in de hand. Een paar van de beelden...

Vanavond ga ik nogmaals. Dan speelt de Musicalgroep Utrecht dit stuk met een andere cast, in dezelfde regie. Ben heel benieuwd naar de verschillen in sfeer!

Een droom

A dream, a photo by FotoSyb on Flickr.

Nogmaals het engeltje tevoorschijn gehaald. Andere camerahoek, nog meer vergroting door er een balg bij te gebruiken. Nog meer zeggingskracht.

Sprakeloos engeltje

Een dromerig tinnen engeltje met een klein diamantje in haar hand... dat had ik uit de grote verre stad meegenomen voor mijn kleine meisje. En voor mezelf, want ik had er zelf ook plannen mee.

Sterker nog; ik kon niet wachten tot zij het zou zien. De avond voordat ik het haar zou geven, bouwde ik op de keukentafel een mini-studio'tje om er zelf mee te spelen.

• Links aan het statief zit een laserpointer bevestigd. Die richt zijn rode lichtstraaltje precies op het diamantje in de hand van het engeltje.
• Dat engeltje (ongeveer vier centimeter groot) zit op een prisma. Een glad halfronde bol die je ook goed als vergrootglas op vlak papier kunt gebruiken. Het ding is erg glad en het engeltje is per foto enkele malen van haar zeepbel afgekukeld. Toch wilde ik het niet vastzetten, al had dat met een klein drupje fotolijm best gekund.
• De ondergrond is een kleuter-speelstoeltje met een zwart doek eroverheen gedrapeerd. Links staat ook de enige gebruikte lichtbron, een halogeen bureaulamp. Aan de rechterzijde geeft een stuk aluminiumfolie op een houten plaat wat invullicht aan de donkere kant. Bij sommige foto's heb ik die reflectieplaat als achtergrond gebruikt.
• De camera (Pentax K7) staat met een 105mm macrolens (Sigma 105mm/f2.8) vast op statief.

Dit (hierboven) werd het beeld op Flickr. Maar er waren meer uitkomsten die ik hier graag laat zien...

En toen ging het engeltje weer keurig in het kleine zakje met het leuke strikje erop. Het plakbandje weer dicht. Want dit kadootje was niet voor mij!

Waar ben ik beland? (2)

Hier weer enkele aanwijzingen. Overigens is het al door iemand gezien! Aan de hand van deze afbeeldingen lukt het jou misschien ook...















De volgende opties zijn inmiddels genoemd en niet-juist:
- Parijs,
- Venetië,
- Noord-Spanje,
- Berlijn,
- Rijsel / Lille,
- Barcelona

Waar ben ik beland?

Na een nacht stevig doorrijden ben ik in een stad beland. Maar welke... hier zijn wat eerste aanwijzingen.

Klaprozen en een auto

Er staat een auto geparkeerd bij klaprozen. Ook een illustratief beeld bij de blog 'Geleend bestaan'. 

Je had het al geraden: het is 'mijn' lease-auto...

Luchten

Kinderdijk 1, a photo by FotoSyb on Flickr.

Een goed belichte foto vraagt soms meer dan één opname.

Dit zijn er drie, (eentje belicht op -1,5 stops, eentje -0,5 stop, en eentje op +0,5 stop) die vervolgens via HDR-software over elkaar heen zijn gelegd. Dankzij HDR (High Dynamic Range) blijft zowel de tekening in de lucht als in de donkere delen van de foto zichtbaar.

HDR is niet geschikt voor foto's waar veel beweging in zit, omdat de camera een belichtingstrapje maakt. Tussen de foto's zit soms een halve seconde, en in die tijd is een vogel voorbijgevlogen. Dat levert vreemde effecten op in beeld.

Maar voor stillevens, landschappen, en spectaculaire luchten is het een geschikte techniek. Als je op internet gaat zoeken naar HDR, vind je de meest spectaculaire afbeeldingen. Sommige té, Kunstzinnig zijn ze wel.

Foto's verkopen

Er is een tijd geweest dat ik veel bezig was met modeltreinen. Ik kocht ze tweedehands op internet, en als ik ze zat was, verkocht ik ze weer. De kunst lag erin, vond ik, om ze met winst te verkopen. Goede foto's zijn daarbij een krachtig verkoopinstrument.

En dus moesten de treinen onbeschadigd blijven bij hun rondjes bij mij. En schoon. En ze moesten weer mooi op de foto voor de verkoop. Dat laatste vond ik op zich geen straf.

Ik ontdekte gaandeweg dat voor foto's voor de verkoop (in mijn geval foto's voor op Ebay en Marktplaats) specifieke succesfactoren gelden.

Een goed beeld maakt de kijker hebberig
Om dat effect te bewerkstelligen, moet de trein in kwestie er zo "ongebruikt mogelijk" op staan. De foto hierboven wekt de indruk: "daar is fijn mee gereden". En dat drukt de verkoopprijs.  Nog een fout bij de eerste foto: de kleureffecten. Spullen ongezien kopen via internet is een tricky business, dus kopers interpreteren wat ze zien, zo negatief mogelijk. Is een locomotief alleen maar van de linkerkant gefotografeerd? Dan zou de rechterkant defecten kunnen vertonen.
Photoshop-kleureffecten voeden het vermoeden dat er iets met de kleuren van het model aan de hand is. Waarom zou je anders de kleuren veranderen? De tweede foto heeft dit kleurbezwaar niet,maar sluit veelvuldig gebruik nog altijd niet uit.

In Ebay-land geldt: you should have seen what you get. Dus als de bel van de loc is verbogen en er een deuk in de schoorsteen zit, dan moet dat in beeld zijn gebracht. Zoals bij deze loc. (Had je het gezien?) Foto's maken bij Ebay onderdeel uit van de beschrijving. Wie goed naar de foto's kijkt, moet ook kunnen zien wat er aan de modellen schort. Zoek het defect op het volgende plaatje...

Zijspoor: naar aanleiding van de eerste twee foto's kreeg ik de vraag van een modelspoorder of hij mijn treinbaan eens mocht zien. Ik antwoordde dat hij best 'ns mocht komen kijken, maar dat deze foto's waren gemaakt op dit stukje diorama... ik heb nooit meer van hem gehoord.

Ongebruikt verkoopt beter
Net als bij tweedehands auto's laten kopers zich maar al te graag foppen. Het is dan ook commercieel interessant om met de foto niet de suggestie van gebruik te wekken. Zet de treinen dus liever even op een houten balkje dan op de rails.

Hier heb ik ook de lamp zo gericht, dat die een kwaliteit van de locomotief ondersteunt: "kijk toch eens wat een prachtige locomotief, je kunt zelfs tussen de ketel en het chassis doorkijken!" Het opstellen van de lamp was bij deze foto een hele klus, want de schaduw moest goed en scherp in beeld zijn.

Originele doosjes zijn geld waard
Verkoop je een trein in doos, laat dan ook op de foto dat doosje zien. Tenminste: als dat er netjes uit ziet. Anders fotografeer je het doosje niet, maar maak je expliciet melding van de meegeleverde originele verpakking.

Ik vermoed dat op de deksel van bovenstaande loc een prijssticker had gezeten die er niet goed was afgehaald. Of dat er met stift op was geschreven. Anders had ik het deksel wel mee gefotografeerd.

Zo, zoals op deze foto, verkopen de treinen het beste. Zo zien de meeste verkoopplaatjes op Ebay er ook uit.

Jammer
Ergens is het jammer. Want alle creativiteit, al het speelplezier wordt uit de foto's weggeslagen. Als de koper een verzamelaar is, dan wil hij een treintje in een doosje. Dat er zo ongebruikt mogelijk uitziet. Waar het serienummer goed op te zien is. Om het vervolgens zelf ook weer thuis in een kast te zetten. Misschien wel in het donker, om verkleuring tegen te gaan.

Geleend bestaan

Ik leef een geleend bestaan. Dankzij mijn werk heb ik een smartphone, een auto en een laptop. Dankzij mijn werk kan ik mijn woning betalen. Wat nou als dat werk wegvalt?

Werk
De zaken die ik voor mijn werk ter beschikking heb, zijn aan het eind van mijn arbeidscontract opeisbaar voor mijn werkgever of (als het slecht gaat) zijn schuldeisers. En iets anders belangrijks - mijn professionele netwerk - is ook niet van mij, maar van de baas. Met relaties van de baas mag ik niet klooien, zelfs niet als mijn baas me ontslaat.

Woning
Mijn huis is opeisbaar. Als ik geen hypotheekrente blijf aftikken, wordt het huis teruggevorderd. De goede relatie die ik tot nu toe met de bank heb opgebouwd, verdampt als het saldo te laag wordt. Datzelfde geldt voor allerlei diensten waar ik nu gebruik van maak. Televisie kijken, telefoneren, gas en elektra, water, alles stopt op den duur als het geld stopt met stromen.

Bezit
Ik heb eigen bezittingen. Spullen die ik heb gekocht, gekregen of geërfd, en die dus nu 'van mij' zijn. Die komen op de tocht wanneer ik financieel krap kom te zitten. Dan zijn het die spullen die ik via marktplaats ga verpatsen. Tenminste, als de buren willen meewerken. Want tegen die tijd is mijn internetaansluiting al lang opgezegd.

Moois
De calvinist in mij gaat nog een stap verder. Zelfs mijn leven is niet mijn bezit. Ongelukken zitten in kleine hoekjes, het hele geleende bestaan kan zomaar worden teruggevorderd door de Grote Baas. Dan kan ik er maar beter wat moois van maken. En van het stukje bestaan om mij heen. Want alles wat ik mooi vind kan me worden afgenomen. Maar het genieten van dat mooie, dat blijft van mij.

Sprookjesland

In de Efteling is het helder. Zodra je er naar binnen gaat, ga je ermee akkoord dat je een wereld in loopt waar je niet alles zult begrijpen. Je accepteert dat er zaken zijn die het verstand te boven gaan. Elfjes bestaan echt. Kijk maar: deze schommelt in een bloemenkrans.

En draken en reuzen bestaan ook. Ze zijn gevaarlijk, maar als de reus slaapt, kun je zijn laarzen uittrekken. Een simpele list en je bent veilig voor het gevaar.

Een boom vertelt verhalen uit de lange geschiedenis van het bos. Hij praat echt met de kinderen. En er zijn kikkers die water spuwen en met gouden ballen spelen.

Dwergen bestaan en Sneeuwwitje ligt in een glazen kist te slapen. Kijk maar, dan zie je dat het zo is.

En... er is een klein jongetje, zo klein dat hij nog niet goed zelf kan blijven zitten. Maar als je maar goed achter hem wegkruipt, ben je zelf niet op de foto te zien en zit het kindje voor het nageslacht heel zelfstandig te wippen op een heuse Eftelingse zingende paddestoel.

Het kan allemaal, de kunst is ervan te genieten zonder het te willen snappen. Kunnen we zo'n afspraak niet ook maken bij het uitwandelen van het sprookjespark?