De eerste de beste

Er is een tijd geweest dat je heel hard moest fietsen om een bruidspaar nog op dezelfde dag een foto te kunnen laten zien van hun trouwdag. Die tijd is nog niet zo heel lang geleden.

Een dispuutsgenoot had voor zijn bruiloft een professionele fotograaf ingehuurd. Die liep de hele dag mee en maakte de geijkte plaatjes om een mooi trouwalbum te kunnen leveren. Zonder dat ik die fotograaf gesproken heb, kan ik me een voorstelling maken van het proces rond die foto's. Hij zou ze ontwikkelen, er contactafdrukken van maken, de geslaagde foto's ter selectie aanbieden aan het bruidspaar - wanneer dat terug was van de huwelijksreis - en een paar weken later vol trots een glanzend fotoalbum aanleveren.

Ik was als gast bij hun kerkdienst en zou ook 's avonds het feest bijwonen. En ik had mijn camera ook meegenomen. Maar ik had bedacht dat mijn deadline op dezelfde dag viel. Toen het bruidspaar de kerk binnenliep stond ik langs het gangpad en schoot mijn filmpje vol. Direct na afloop van de dienst fietste ik met het rolletje naar de Hema, en liet het door de turbo-service afdrukken. Een uur later waren ze klaar. Dat uur gebruikte ik om een mooi lijstje uit te zoeken, inpakpapier te kopen en een hartelijke kaart te schrijven. De foto die ik het beste vond, liet ik vervolgens bij de copy-shop (op tien minuten fietsen) vergroten naar een A4-formaat, want dat kon toen, in kleur. Ik lijstte het in, en nam het 's avonds mee als kadootje naar de receptie. De mijne was de eerste foto die het bruidspaar van deze feestelijke dag had. En dat werd gewaardeerd...

Je begrijpt: het was voor de tijd van de camera's in mobiele telefoons. Digitale fotocamera's waren er niet of nauwelijks. Social media waren nog nergens te bekennen. En dus was dit echt de snelste manier om het beeld te hebben. Nu kun je bij wijze van spreken aan het einde van je trouwdag een digitaal album bekijken met de foto's die al je vrienden hebben gemaakt met hun smartphones, en doorgemaild of geüpload.

Waarom zou je nu nog weken wachten op een gedrukt fotoboek? Het antwoord is even eenvoudig als waar: omdat je een fotograaf vraagt omdat die foto's gaat maken die de andere gasten niet maken. Omdat de fotograaf er oog voor heeft. Er tijd voor maakt. Er de benodigde apparatuur voor meeneemt. En een stijl heeft die je aanspreekt. Maar bovenal: omdat je die foto's niet wilt voor de dag of de avond zelf, maar als herinnering voor vele jaren later. Dan ben je die paar weken uitkijken naar het album zo weer vergeten.

En voor de tussentijd heb je de snelle plaatjes van de snelle apparaatjes. Die je vervolgens thuis op je eigen kleurenprinter afdrukt. En dispuutsgenoten worden inzetbaar voor andere taken!

Paradijsvogels

De paradijsvogels vliegen niet meer. Ze zitten ergens in het struikgewas, ze proberen bij te komen van de klap. Daarom zien we ze niet.
Een jaar geleden zagen we ze wel. Toen scheen de zon. Ze floten ons moed in, ze brachten kracht. Ze tilden ons op in het schemerland tussen wat bestond en onbestaanbaar leek. En we zweefden. Tussen angsten en dromen. Als wij niet bang waren, konden we als echte Nils Holgerssons bij de dieren op de nek zitten. En meevliegen naar landen die onze mooiste dromen zouden overtreffen.

Een jaar vliegen heeft ze vermoeid. Ze raakten veren kwijt, hun kleur verschoot. Maar dan nog steeds hadden ze ons best kunnen tillen. Ware het niet dat er twijfel ontstond. Onze hoofden - vol van vragen en zorgen - werden voor de dieren te zwaar, en we verloren hoogte.

Toen we ze daarover vragen gingen stellen, werden ze nog zwakker en vlogen we nog lager. Totdat de vleugels van de dieren langs boomtoppen scheerden en we uiteindelijk bekaf en met een enorme smak op de koude steen belandden.

De dieren vluchtten weg tussen de struiken. Natuurlijk zijn ze bang geworden. Bang voor nog meer gedenk. Voor nog meer zorgen. Ze zijn doodsbang voor onze angst dat ze er niet meer zijn. Of dat ze ons niet meer kunnen tillen. En ze hebben gelijk ook.

Komen ze terug? De tijd zal het leren. Nee, niet de tijd. Wij. Want wij kunnen de tijd leren wat ze ons moet leren. Wij kunnen kiezen. Wij kunnen niet die vogels terug laten komen, maar wel onze hoofden minder zwaar maken. Wij kunnen ervoor kiezen om onze droom belangrijker te laten zijn dan onze angsten.

Misschien niet vandaag. Of volgende week. Maar we kunnen het. Dat geloof ik.