Focus

Ik baan mij een weg door een mensenmassa. Overal om me heen lopen mensen die interessant zouden kunnen zijn om nader te bekijken. Razendsnel schieten mijn ogen langs alle gezichten.

Best vermoeiend om te doen. Want al die gezichten vertellen een verhaal. Achter elk van die façades schuilt een verleden. Elke blik is toch op zijn  minst een interpretatie waard. Elk mens aandacht.

Dat houd ik niet vol. En dus doe ik hetzelfde als een fototoestel doet. Ik focus. Op bepaalde mensen in de massa, of op een doel. Ik kies ervoor om niet alle blikken te willen vangen, om niet alle mensen te willen zien. Langs sommige mensen kijk ik heen. Ook al gaan ze voor me staan.

Terwijl ik tussen ze door loop, probeer ik zo min mogelijk mensen op de tenen te gaan staan of aan te stoten. Daartoe moet ik ze waarnemen (en richting bepalen, snelheid inschatten, bedenken of ik opzij moet stappen) en daarna gauw geen verdere verbinding met ze zoeken. Die mensen houd ik bewust onscherp.

Soms loopt er iemand door mijn beeld die ik wel volg. Iemand die – al dan niet bewust – mijn aandacht weet vast te houden. Voor even. Soms door wat hij of zij doet, en soms door wat ik in die persoon zie. Bewust stel ik scherp, zo nodig zoom ik in.

Als ik op zo’n moment mijn camera in de hand heb, maak ik een foto. Dan kies ik ervoor om wat ik in die persoon zie, ook echt vast te leggen. Ik kies het kader waarbinnen ik de persoon tot zijn recht vind komen. Ik focus. En vervolgens wacht ik dan een goed moment af. In de tijd die daaraan voorafgaat, (soms seconden), ga ik helemaal op in hem of haar. 

Lang niet altijd is het resultaat een mooie foto. ’t Beeld kan onscherp zijn, bijvoorbeeld door condens op de lenzen, of toch teveel beweging van mij. De uitdrukking van de gefotografeerde kan ongelukkig zijn. Of de ogen dicht terwijl ik ze open wilde zien.

Maar al lukt er geen enkele foto; het zo naar mensen kijken alleen al is erg leuk om te doen.

Saildreumes gezocht

Tijdens SAIL maakte ik een foto van een klein meisje. Het zou toch leuk zijn om de familie van dat meisje een afdruk te kunnen sturen van die foto. Maar vind haar maar 'ns terug... 

Op Sail kwamen circa 1,5 miljoen bezoekers af. Zo'n kind dan opsporen is natuurlijk zoeken naar een speld in een hooiberg. Maar onmogelijk is het niet, dacht ik. Immers: door de netwerken die we allemaal hebben zijn we maar een paar stappen verwijderd van elke willekeurige andere persoon. De kunst is om de goede schakeltjes te vinden. Daarbij vind ik het gewoon leuk om dit in elk geval geprobeerd te hebben. En dus maakte ik een oproepje op twitter:

      Wie kent dit kind? Wil een afdruk van de foto graag aan r ouders geven, maar heb geen idee wie ze is... PLS RT http://tinyurl.com/sailgirl

En een versie in het Engels:

      Who's this little girl? #sail2010 I would want to print my photo pic as a gift for her parents. PLS RT http://tinyurl.com/sailgirl

De linkjes verwezen naar de betreffende foto. PLS RT staat voor "Please Retweet" - ofwel: stuur mijn bericht door naar jouw bekenden, en help me zo zoeken.

Het uur daarna gaven 15 mensen uit mijn netwerk de berichtjes door binnen hun eigen netwerk. De foto werd deze ochtend zo'n 300 keer bekeken, dat is voor mijn doen erg veel. Om heel eerlijk te zijn: ook meer dan ik had verwacht. 't Zegt wat over de kracht van het netwerk. Als je het gebruikt voor een doel dat mensen leuk of zinvol vinden, bereik je veel mensen.

Het kleine meisje zelf heb ik nog niet gevonden. Dus mocht je wat weten.... 

Sail 2010

Over Sail 2010 is heel veel te vertellen. Dat ga ik in volgende posts vast ook nog wel doen. Omdat er veel te zien was. Maar deze wilde ik vast delen. Het kleinste bootje dat we zagen in het IJ.

Prinsengracht

Wie achteraan staat, kan niet zoveel zien. Tenzij hij hulpmiddelen bij zich heeft, zoals een camera, lange armen of een trapje. 

Er was veel publiek bij het Prinsengrachtconcert. Zoveel, dat de boodschap van het verkeersbord nu weinig toelichting behoefde.

Terwijl op het drijvend podium de pianist Jean Yves Thibaudet, een Ierse mezzosorpraan en het rietkwintet Calefax optraden, stond ik met S bij de Reebrug. Alwaar je met een keukentrapje vrienden maakt, ook (zeker!) wanneer er geen stokbrood of Franse kaasjes op liggen.

Twee dames uit de buurt hadden het trapje geregeld. Iedereen "die een grote camera bij zich had" mocht even op het trappetje klimmen van de dames. Ik ook, maar besloot na een proefklim dat ik meer had aan mijn lange armen.
Deze foto maakte ik met gestrekte armen, camera boven mijn hoofd. Die natuurlijk wel in de live-view stond, zodat ik kon zien of ik hem goed had gericht.

De mensen die om me heen stonden zagen me in de weer en vroegen; waar is het podium? En hoe ziet het er daar uit? Zij konden onmogelijk over alle hoofden heen kijken en vormden hun beeld aan de hand van mijn foto's. En ik vormde mij een beeld van (sommigen van) hen.

In mijn omgeving zei iemand: "Ik zie helemaal geen bootjes!" Zij had lange tijd op het trapje gestaan en zelfs vanaf die hoogte waren de bootjes niet te zien. Laat staan water. Er waren alleen maar mensen. 

De afstand tot het podium was wel zo groot dat niet iedereen vol ontzag of overgave naar de muziek luisterde. Uit sommige open ramen klonk gezelligheid. En dan waren er mensen die gebelgd omhoog keken, of probeerden via belerend ge-Ssssst! een bijdrage te leveren aan de bijzondere sfeer op de gracht.

Een van de trapdames, zo vertelde S, had ineens aan haar vriendin gevraagd: "Hoe heet dit concert eigenlijk?" Ze was een sms aan het versturen. "Is jouw pa ook bij het grachten-" en toen was ze er niet uitgekomen.

Het was een betere zomeravond. Voorafgaand aan het concert had ik met S gepicknickt in het Vondelpark. Na afloop spraken we lang op een terras. En we spraken af: S gaat een kinderboek maken, misschien wel over fonteintjes op familiebezoek. En ik een liedje. Over de liefde voor mijn dochter.

Bekijk hieronder het Prinsengrachtconcert in de registratie van de Avro:

De nichtjes en de nar

De nar op het marktplein van Cambridge had - je kunt het niet anders zeggen - oog voor de mensen om zich heen. En zij voor hem.

Ze konden de luidruchtige man moeilijk negeren. Elke passant werd vriendelijk doch dringend aangespoord een kunstje te aanschouwen of - als daartoe de tijd ontbrak - dan tenminste een muntje te geven. En als iemand in zijn publiek iets opvallends deed - zoals bijvoorbeeld een camera op hem richten - dan nam hij meteen de tijd om er even goed voor te gaan staan.

Er liep een man langs die niets gaf. De nar schreeuwde hem na dat hij wist waar die man woonde. Hij zou zijn beloning anders vanavond nog wel komen halen. Vrij pittig om dat tegen een vreemde te zeggen. Tegen iemand die je pas zes seconden eerder voor het eerst zag. Maar deze komiek deed het op een manier waar iedereen om kon lachen.

Voor de twee nichtjes was het een prachtig spektakel. Met dat jongetje dat even de jongleerzwaarden mocht vasthouden en daar ontzettend trots op was. Die trots werd ook door een passerend meisje opgemerkt.

De nichtjes keken liever toe. En daarna mochten ze een muntje aan de kunstenaar geven. De jongste van de twee meisjes durfde nog niet alleen zo dicht bij die vreemde meneer. Dichtbij vreemde mensen komen om ze iets te geven is eng. Zelfs als het enorm leuke mensen zijn, en als je weet dat ze blij zullen zijn met wat je ze gaat geven. Dus het oudere nichtje moest mee.

Dat de man zijn grappen allemaal in het Engels maakte, en dat het merendeel ervan dus langs het kleinste meisje heen zouden gaan, dat zag hij niet. Maar het leek wel of zij dat ook niet zag. De nichtjes hadden het nog de hele middag over de meneer die zoveel ballen uit zijn mond kon halen.

Belster

Wie belt is even op twee plaatsen tegelijk. Fysiek op de ene, maar met de aandacht op de andere plek. Wie met een telelens 'stiekem' fotografeert, doet hetzelfde.

Verschil: tussen de gefotografeerde en de fotograaf is er geen contact. Waar de beller zijn input uit de werkelijke wereld krijgt, krijgt de fotograaf de input uit zijn fantasie.

Deze Britse dame ruilde het zonnige park in voor een kantoorachtige omgeving. Er moest een afspraak gemaakt worden.Zoveel is duidelijk. Agenda uit de tas gehaald, pen in de hand. Ze had er de tijd voor genomen, was rustig op een bankje gaan zitten en had toen haar telefoon gepakt.

Zo goed en zo kwaad als het ging sloot ze zich af voor alle rumoer om haar heen. De kwebbelende mensen op de stoep en het geronk van de auto's op de straat. Het leek me een gesprek over een sollicitatie. Zij, sollicitante, kreeg in dit gesprek te horen dat ze voor een volgende ronde terug mocht komen. En dat ze tijdens haar eerste gesprek een sociale, innemende indruk had gemaakt.

Waarom wilde ik haar zo graag zo zien? Als een beschikbare vrouw, die je kunt bellen en die dan haar agenda voor je openslaat? Ineens was ik weer volledig terug in mijn eigen wereld.

Hortusvlinder

Je bent er wel, ik zie je. Zelfs al zit je nu veilig buiten mijn directe zicht. Jij ziet mij niet. Misschien weet je zelfs niet dat ik er ben. Of misschien ben jij het wel die net nog op mijn schouder zat. Dat weet ik dan weer niet. En jij wel.

Als je opvliegt zullen mensen naar je kijken. Ze zullen willen weten hoe je bent. Ze zullen foto's van je willen maken. Foto's om trots op te zijn. Zij zullen er trots op zijn, terwijl jij degene bent die er zo mooi op staat. Mensen zullen van je willen genieten. Zo zijn mensen.

Van de meeste mensen zul je geen last hebben. Sterker nog: je bent hier doordat er mensen waren die voor je wilden zorgen. Die grijpgrage kinderhandjes bij je vandaan houden en die elke dag rottend fruit voor je neerleggen. Je bent in goede handen.

De prijs die je betaalt is dat je vrijheid beperkt is. Je zult niet weg willen, maar het ook niet kunnen. Boven jou zal altijd een dak zijn, en aan alle kanten is jouw oerwoud omgeven door glas. Je zult je afvragen waar dat raster goed voor is. En je zult je realiseren dat het antwoord niets verandert aan je leven. Het is er gewoon.

Tijdbeest

In het chique stadscentrum van Cambridge is een vreemd insect geland. Het dier (Chronophage) is ongeveer een meter lang en voedt zich alleen maar met tijd. De hele dag door. De stappen van het beest laten zien hoe de tijd verstrijkt. Er komt geen wijzer aan te pas.

Het kunstwerk is gemaakt door de uitvinder/kunstenaar John Taylor en werkt volkomen mechanisch. Bijna twee jaar geleden werd het onthuld door de wereldberoemde natuurkundige en kosmoloog Steven Hawking.

Het plaatje hierboven laat het dier goed zien, het filmpje hieronder maakt het bijzondere mechaniek beter zichtbaar. Alles in de klok is mechanisch: de lichtjes achter de wijzerplaat branden continu, ervoor zitten ronddraaiende schijven met gaten erin. Daardoor lijkt het alsof de lichtjes zelf ronddraaien, of dat er iets elektronisch gebeurt. Maar da's dus niet waar.

Het is de meest bizarre klok die ik ooit heb gezien. Hij schijnt eens in de vijf minuten precies op tijd te lopen, verder houdt het beest soms even pauze of neemt het een extra stap om weer bij de tijd te komen.



Dat is weer 'ns wat anders dan een traditionele koekoeksklok. Wie zei ook weer dat Britse universiteiten conservatief zijn? Meer over dit bizarre en kostbare tijdbeest is te vinden op Wikipedia (Engels).