Draadloos?

Waar ben je met je aandacht?

Richt je al je energie via een apparaatje op een proces ergens ver weg? Probeer je bij te sturen, mee te praten, kortom er te zijn?

Maar waar ben je eigenlijk? Zie je nog wel waar je loopt?

Onbereikbaar voor wie naast je staat word je - althans dat hoop je - kilometers ver gehoord.

Is dat echt waar je wilt zijn, nu?

Ik zie het haast als een gevangenschap. Verblind door zaken elders zie je niet meer waar je bent. Bovendien vormen we een sociale enkelband: van 's morgens vroeg tot 's avonds laat is er wel iemand buiten die je gangen volgt.

Hoezo draadloos? Hoezo vrij?

Een slecht timmerman...

... klaagt over zijn gereedschap. Wat doet een goede vakman?

Die laat het zo ver niet komen. Wie voelt dat zijn instrumentarium scherpte mist, moet ingrijpen: de zaag slijpen, de roest verwijderen of - in het meest ernstige geval - de zaag vervangen door een nieuwe. Zonder klagen.

Klagen over gereedschap klinkt als excuus. "Ik had het beter willen doen, maar mijn gereedschap werkte niet mee." Dat kan natuurlijk overmacht zijn. Een lekke band, een kapotte boor. Maar roest aan de zaag ontstaat niet in één nacht. Een roestige zaag verraadt slecht onderhoud.

Is dat anders binnen teams? Verzuurde verhoudingen en gebrek aan scherpte binnen afdelingen ontstaan ook niet in een week. Teams hebben onderhoud nodig. Bijscholing, intervisie, of - in het ernstigste geval - ingrijpen in de samenstelling in het team. Zonder klagen.

Wie geen budget krijgt om zijn eigen botte zaag of slecht functionerende team aan te scherpen, moet in budgetbesprekingen zichtbaarder maken hoe het werk of de organisatie daar last van heeft. Elke budgetverantwoordelijke zal begrijpen dat een botte zaag lelijke resultaten geeft.

En als een organisatie nou meerdere gereedschappen heeft laten verouderen, moet de leidinggevende de ruimte krijgen om prioriteiten te stellen: welke zaag het eerst geslepen moet worden. Wie goed communiceert, zal daarbij moeten kunnen rekenen op het vertrouwen en geduld van de andere teams.

Arco en De Munnik

Twee dagen terug plaatste ik een foto online van een pianist aan de vleugel van station Utrecht Centraal. 

Een duif wandelde door de hoek van het beeld. "Je talent delen geeft vleugels", schreef ik eronder.

Een dag later zat Arco op diezelfde kruk. Hij zag de foto en dacht "Daar wil ik ook zijn". En dus spraken we af. Het werd een spontaan uur met muziek, creatieve invallen en veel lol. Het werd spelen, voor ons beiden.

Arco zet mensen graag aan het denken. Over zichzelf en hoe hun gedrag zich verhoudt tot dat van anderen. Dat doet hij aan de hand van een landkaart van MapsTell: De wereld van Verschil. Hij legde een kamergrote mat bij de vleugel en knoopte gesprekjes aan. Als vanzelf bleven mensen staan kijken.

Diezelfde avond zat ik in een theaterzaal bij Paul de Munnik. Hij is ("Nieuw!") solo gegaan als muzikant. "Om het voorgaande even samen te vatten: ik werd geboren, toen zat ik in een duo, en nu ben ik solo."

Voor Paul de Munnik stond ik 30 minuten in de rij. En zat ik 30 minuten in de zaal, met zo'n 100 man. Hij kreeg ca 6.000 minuten aandacht. In Utrecht CS waren Arco en ik al blij als één iemand drie minuten bleef staan om het liedje uit te luisteren.

Als er een lineair verband bestaat tussen aandacht en plezier ('meer aandacht krijgen = meer plezier beleven'), zou Paul de Munnik tweeduizend keer zoveel lol hebben beleefd aan zijn avond. Helemaal voor hemzelf (omdat hij het niet zijn zijn oude duomaatje hoeft te delen). Arco en ik moeten de kortere aandacht van minder mensen nog met elkaar delen ook.

Toch zag ik aan Arco meer plezier bij onze spontane duo-actie, dan aan De Munnik aan zijn voorgekookte solo programma.

De meerwaarde van 'je talent delen' zit hem in 'het samen wat leuks doen met ieders talent'. Het is een wereld van verschil.