Early birds (@SAIL2015)

Er moet toch een moment op de dag zijn dat het stil is rond de Sail-tallships. Dacht ik. 

Ik nam me voor om een keer rond zonsopgang mijn geluk te beproeven. Een heerlijk warm bed weerhield me er gisteren van te gaan. Maar vandaag ging ik alsnog.
Ik kwam rond zes uur aan. De nachtelijke duisternis week voor de doorbrekende dag. Ik parkeerde mijn auto (illegaal) in een zijstraatje van de kade.

Al gauw zag ik: het was het uur van de fotografen, de hardlopers en de fietsers. Een fotograaf had een motorbootje gecharterd en hing over de voorplecht terwijl de schipper manoeuvreerde. Dat idee had ik ook overwogen. Op het droge: mannen met rugtassen en statieven. Sommigen met een fiets.

Hardlopers. Zij lieten zich door dit miljoenen-evenement niet van hun dagelijkse routine afbrengen.

Een man liet zijn hond uit, maar had zijn smartphone getrokken en nam de tijd bij een driemaster. De hond had maar te wachten tot de baas klaar was.

Passanten met (snor)fiets. Op weg naar hun werk reden ze hier ook altijd langs. Maar nu stopten ze. Want een plaat van deze schepen langs de kade kun je niet laten schieten.

Het werd drukker. Bestelbusjes. Een busje van "handhaving en toezicht" van het GVB. Een politieauto.

Toen stond ik niet rustig meer. Ik startte de motor en zag in mijn spiegeltje hoe een sleepwagen van parkeerbeheer het straatje inreed.

Eigen wijsje?

Merels bedenken hun eigen wijsje, maar zingen ook elkaar na.

Ze doen dat misschien bewust, misschien zonder dat ze dat doorhebben.

Ook componisten worden - of ze dat willen of niet - beïnvloed door de muziek die om hen heen wordt gemaakt. Het is dan ook niet gek dat ik soms een melodie speel aan de piano waarvan ik niet weet of die "eigen" is, of ergens opgeduikeld.

Als mensen me vragen of ik het zelf heb bedacht, is het eerlijke antwoord altijd: dat denk ik wel. Maar misschien ken jij het?

Nu zweeft er al een tijd een deuntje door mijn hoofd. Beetje minimal music. Beetje Philip Glass misschien. Of Yann Tiersen. Maar ik kon het niet thuisbrengen.

Totdat ik hetzelfde deuntje maandag in een Youtube-filmpje ook op de piano hoorde en zag spelen door Maaike Ouboter.

Via Twitter trok ik haar aan haar jasje:

"Jij kunt mij helpen een mysterie op te lossen! Welke muziek speel je de eerste secs van : https://www.youtube.com/watch?v=4tEJDxl7uxo … ?"

En nu wacht ik op antwoord...

Gespuis

Op de Rotterdamse Parkkade stonden twee mannen en een vrouw in het lichtschijnsel van een afgemeerd schip.

Ze voerden een verhit gesprek bij hun auto's.

 Om hen heen regende, flitste en donderde het aan een stuk door.

Na een tijd zagen ze mij, met mijn camera, in mijn auto.

Verontrust liepen ze naar me toe, ongure types, en vroegen of ik hun gesprek had opgenomen. Of gefotografeerd.

Nee hoor, in het geheel niet. "Wat kan jullie gesprek mij nou schelen!" Ik liet ze het schermpje van de camera zien. Gebouwen en bliksem. Dat stelde ze gerust.

Vijf jaar op verheugd

Toen mijn dochter vijf jaar was, zagen we luchtballonnen vliegen.
"Wanneer jij tien jaar wordt gaan we samen een keer met een luchtballon mee," beloofde ik.

Mijn kleine meid tien jaar.. Het leek een eeuwigheid vooruit.

Sindsdien herinnerden we elkaar elke keer aan deze belofte als we een luchtballon zagen. Ik kon geen luchtballon zien zonder aan deze afspraak te denken, en genoot van de gedachte dat ook zij dat zo zou beleven.

Nu is ze tien. En vandaag is het zover. We zijn allebei een beetje hieper en hebben er heel veel zin in. Het is een feestdag, alleen al daarom.

Ondertussen ben ik ook gaan inzien hoe fijn het is om zulke lange-termijn afspraken 'gewoon' te kunnen nakomen. Hoe veel dingen hadden er kunnen gebeuren in die vijf jaar die dit alles behalve gewoon hadden gemaakt... Enfin.
 

We gaan na vandaag maar eens nadenken over het feestje voor als ze vijftien wordt.

(20150714)