Geduldig onderwerp

Het van de zijkant invallende licht maakt dit houten beeldje een stuk spannender dan licht van rechtvoor gedaan zou hebben. Ook heb ik een slagschaduw op de achtergrond weggewerkt. Niet met nabewerking, maar door slimme opstelling van de lichtbronnen.

Dit beeldje is ongeveer 20 centimeter hoog. Het staat op de keukentafel, ongeveer anderhalve meter voor een gordijn. (Geeft mooie onscherpte, en mooie licht-donker-dynamiek).

Ik heb het met een telelens gefotografeerd (200mm op een digitale camera dus na cropfactor ca 300 mm). Cameraflitser actief, met een kartonnetje zorg ik dat er geen direct licht van de flitser op het onderwerp valt. Ongeveer 40 cm links naast het onderwerp staat een flitser met een slave-adapter. Een aluminiumfolie reflectiebord rechtsvoor (ca 10 centimeter van onderwerp, net buiten beeld).

Flitser instellen ging niet vanzelf, moest ik een paar keer bijstellen op basis van 'tussenresultaten'. Stapje voor stapje naar het gewenste resultaat. Dit was een paar stapjes eerder het beeld:

Daar moest nog wel iets aan de lichtbronnen verbeteren...

Met mensen als onderwerp kun je niet altijd zo uitbalanceren; dit onderwerp was uiterst geduldig en de camera kon op statief blijven staan. In deze foto was de lichtopstelling het echte handwerk.  Maar voor een volgende keer weet ik wel hoe deze opstelling kan uitwerken!

Leven in beeld

Inmiddels is het paars en geel hier volop aan het doorbreken. Ben voor deze foto opnieuw diep door de knieën gegaan. Dit is zo ongeveer het kattenperspectief. Wat katten dan weer niet kunnen: deze bloemen kregen een kleine flitslading mee. Dat maakt de schaduwen net iets minder hard zodat de aandacht naar de kleuren van de blaadjes en stampers gaat. De originele afbeelding was staand, maar dit liggende breedbeeldformaat (2:1) vond ik mooier. Ik houd er wel van, als je op een foto niet de randen van het bloeiende perkje kunt zien.

Beestje
En toen zag ik ineens op het computerscherm dat er nog een beestje op de foto zit ook. Dat had ik niet door toen ik klikte, en ook niet bij het eerste nabewerken. Een beetje verlegen kruipt hij onderin het krokusje weg. Het detail voegt veel toe. Ineens zit er leven in het beeld. Verlegen, verstopt. Maar wat het belangrijkste is: het is gezien!

Kleur komt terug

Het wordt weer tijd om de macrolens tevoorschijn te halen. De eerste sprietjes in de tuin krijgen kleur... eindelijk. Zouden we de laatste sneeuw hebben gehad?

Generatiekloof

Ik vertelde mijn moeder dat ik ben uitgenodigd op een bruiloft te fotograferen. O jongen, ze vond het maar eng. Zou ik dat nou wel doen, zoveel verantwoordelijkheid. "Het moet wel echt in een keer goed dan he?"
Ze leek te denken: dat kan hij helemaal niet. Ik ken die gedachten. Het is dit soort gedachten dat me jarenlang weerhield van 'ja' zeggen tegen dingen die ik graag wilde. Ze deelde die gedachten met mijn vader. Zij waren er samen de eerste jaren steevast verrast over dat ik na een avond pianospelen bij een restaurant ook volgende week weer mocht terugkomen. Ze rekenden er blijkbaar elke avond op dat ik zou worden ontslagen.

Bij het pianospelen is dat heel misschien nog enigszins te begrijpen. Thuis oefende ik, en in het restaurant trad ik op. Dus daar speelde ik andere dingen. Saaie dingen, die toch al goed gingen. Thuis verbreedde ik mijn repertoire. En dat geploeter naar verbreding hoorden zij. Maar bij de fotografie klopt de reactie echt niet. Want de ploeterfoto's krijgt mijn moeder niet te zien. Wel de geslaagde resultaten van veel oefenen. De mooiste foto die ze van haar overleden echtgenoot heeft, mijn vader dus, heb ik gemaakt. De mooiste foto die ze van haar overleden vader heeft, mijn opa dus, heb ik ook gemaakt. Ze zou dus wel beter moeten weten.

En dus had ik het recht, vond ik, om haar terecht te wijzen. Dat ze wel wat meer vertrouwen mag hebben in wat haar jongen kan. Niet dat ik een professioneel fotograaf ben, dat ben ik niet en pretendeer ik ook niet te zijn. Maar ik heb de vaardigheden, de achtergrondkennis, de apparatuur en de visie op fotografie om prima foto's te kunnen opleveren.

Ergens in het gesprek stelde ze ook nog de vraag of die bruid en bruidegom misschien armlastig waren.
En om die reden krijgt zij geen afdruk van de foto die ik vandaag van haar kleindochter maakte (boven). Ze mag hem kopen, tegen professioneel tarief. Zo. Zal dat haar leren?

Portretten

Een collega van mij - in het dagelijks leven ben ik tekstschrijver bij een bureau voor communicatie - heeft in zijn vrije tijd een boek met interviews gemaakt. De mensen die hij daarvoor interviewde, heeft hij ook gefotografeerd. Het resultaat is veelbelovend: bekende en minder bekende Nederlanders kijken terug op hun leven in, sinds en door de Tweede Wereldoorlog. Op de foto's zien we gezichten die door de tijd zijn getekend. Rimpels, diepe gedachtenplooien.

Verschillen
Het - ook door de auteurs ontwikkelde - concept van het boek vroeg om uniforme fotografie. Alle mensen op dezelfde manier in beeld gebracht. Wonderlijk genoeg wordt het overzicht daar niet saai van. Sterker nog: je gaat bewuster zoeken naar de verschillen.


Mee
De collega nodigde me uit om wat suggesties te doen voor de nabewerking van de foto's. Dat deed ik natuurlijk graag. Maar nog liever was ik meegegaan. Niet omdat ik het beter zou hebben gedaan, ik betwijfel of dat me zou zijn gelukt. Maar wel omdat ik het interessant had gevonden om hun verhalen te horen. En mooi om daarna hun portret te maken.

Zie hier de omschrijving door de uitgeverij, en hier alle geportretteerden.

Liefhebberij

 

Fotografie is een liefhebberij van me. Het is er een waar ik al veel in heb geïnvesteerd: ik volgde diverse fotografie- en portretcursussen (bij het Utrechts Centrum voor de Kunsten), spendeerde veel aan fotorolletjes en lenzen, en stak vooral veel tijd in de hobby. Zo gaat dat met liefhebberijen.

Instructieboekje

Mijn eerste spiegelreflexcamera was een Pentax P30. Een halfautomatische camera zonder autofocus, die ik helemaal handmatig kon instellen. Ik kocht hem achttien jaar geleden, tweedehands, tijdens een vakantiebaantje van mijn werkgever. Het toestel - met drie lenzen, een flitsertje, koffer én een uitgebreid instructieboekje, lag daar ongebruikt in een kast. Baas had een nieuwere camera (eentje mét autofocus) en gebruikte deze niet meer. Ik kon de P30 voor een schijntje kopen, meteen meenemen, en vanaf dat moment werd fotografie mijn liefhebberij. 

Generaties

Inmiddels zijn we generaties verder. Ik heb meer lenzen, en (digitale) camerahuizen gekocht. Toch heb ik de P30-body nog wel. Maar sindsdien kocht ik twee autofocus-camera's en twee digitale behuizingen, allemaal Pentax. Ben het eerste systeem altijd trouw gebleven. En nog steeds enthousiast over de mogelijkheid om oude lenzen op nieuwe toestellen te gebruiken. Dat geeft ook vertrouwen naar de toekomst. Ik verwacht dat mijn lenzen ook op nieuwe camera's zullen passen.

Momenten

Mijn vrienden weten dat ik graag mijn camera meeneem. Ik leg al jaren graag bijzondere momenten vast, fotografeerde in de afgelopen maanden een kat vlak voordat ze naar een nieuw thuis ging, en een vriendin toen ze met haar mede-danscursisten een voorstelling gaf. Enkele keren zat ik tussen het publiek van musicals van First Row Entertainment. Dat doe ik graag: theaterfoto's en informele portretten tijdens feesten.

 

(meer hier)

Onvoorbereid

Op onvoorbereide momenten zijn mensen het mooist. Er is een foto waar ik zelf op sta, in kamerjas, haar in de war, en ik geloof zelfs met de slaap nog in de ogen. Ongeschoren. Mijn toenmalige vriendin maakte hem. De foto werd de favoriet van mijn moeder. En de mooiste foto's die ik van mijn dochter maakte, waren toen zij niet in de gaten had dat ik ze maakte: in de tijd dat ze nog niet besefte wat een fototoestel was.

Verzoek

En vorige week werd ik uitgenodigd om op een bruiloft de officiële reportage te maken. Ik vind dat spannend: zo'n dag komt nooit terug dus de foto's moeten in een keer goed zijn. Ik denk dat ik het kan, maar ben toch nerveus: heb ik geen nieuwe batterijen nodig voor de camera? Misschien toch de camera maar eens laten servicen?

Piekfijn

Laat het bruidspaar zich maar opdoffen. Dan zorg ik dat de camera en lenzen piekfijn in orde zijn. Opgepoetst, vol energie. Extra geheugenkaartjes met ruimte voor een heleboel foto's. Ik bereid het voor zoals een liefhebber zijn apparatuur vertroetelt. Ik sluit niet uit dat ik vergeet mezelf te scheren. Of dat er slaap in mijn ogen zit. Maar niet in de lens!