Toegegeven: tussen mijn heldere, scherpe en gedetailleerde foto's - zo maak ik ze graag - valt deze wel op. Had geen haar gescheeld of ik had hem gedeletet. Maar inmiddels is het mijn bureaublad.
En naar mate ik er langer naar kijk, vind ik hem steeds leuker worden.
Zie het maar zo: ik had deze zwaluw ook graag scherp en gedetailleerd op de foto gezet. En misschien lukt het me ook nog weleens, ooit. Maar tot nu toe is dit mijn beste zwaluw ever.
Ik mailde met een vriendin over haar grote stad. Die is altijd in beweging en wel op zo'n manier dat het op een positieve manier pijn doet. De stad van steen en staal boezemt ontzag in.
Ik sloot mijn ogen en heel even was ik er. Die stad kende ik ook. Het brede water met de bruggen er overheen en de vele bijzondere en hoge gebouwen. Het gevoel dat overal vanalles gebeurt. Waar je tegelijkertijd deel van uit maakt, invloed op uitoefent en richting aan geeft. Omdat je deel bent van het collectief. Ik snapte hoe je van een stad, hoe zij van die stad kon houden.
Daarna reed ik met mijn camera mijn dorp uit.
Het contrast tussen haar omgeving en de mijne had nauwelijks groter kunnen zijn. Met in mijn hoofd nog de voorstelling van de grote stad zag ik met andere ogen hoe de zon achter het vlakke land verdween.
Zo was ik heel even was een toerist in het landschap om de hoek. Zag wat zij er zou zien, en dacht te begrijpen waarom zij ook van het boerenland houdt. Voor het eerst voelde het als de moeite waard om ook de afwezigheid van dingen vast te leggen. Hier staan geen kantoren. Hier ruik je geen brandstof of uitstoot. Hier hoor je geen gezoem van machines.
Ik wil een keer met haar wandelen. In dit vlakke land. En een andere keer wil ik met haar door die stad lopen. En dan uitwisselen wat we zien. Elkaars ogen lenen, en leren van elkaars manier van kijken.
Strijklicht over de weides rond Houten. Het geeft werkelijk rust, om ergens heen te gaan en gewoon een minuut of wat te kijken naar wat er gebeurt.
Zonder te willen ingrijpen, sturen of regisseren. Deze koeien beheersen die kunst, waarschijnlijk zonder zich daarvan bewust te zijn, tot diep in hun tenen. Wist jij dat koeien tenen hadden? Ik heb vandaag weer wat geleerd.
Deel vier (?) in de serie "nothing really special happening here"
Op een wel heel bijzondere avond. Want morgen zie ik mijn meisje.
Er kwamen heel wat fietsers langs toen we onze fotoshoot aan het doen waren. We zagen ze kijken en lazen hun gedachte: is dat een mevrouw die we zouden moeten kennen?
Zo werkt het nou eenmaal. Degene waar een camera naar kijkt is interessant. Geldt natuurlijk helemaal voor televisiecamera's, maar ook voor fotocamera's. Als ik een fotograaf in de weer zie, probeer ik me voor te stellen wat hij voor foto maakt. Dan wil ik zien wat hij wil laten zien. En als drie fotografen een persoon vastleggen, is dat vast een beroemdheid.
Welnu, beste fietsers, als u deze mevrouw niet al kent, is de kans dat u haar leert kennen niet zo heel groot. Ze is geen wereldster en heeft ook niet de droom om dat te worden. Ze is wel een toegewijde en belangstellende persoon. Rustig, integer en betrokken. En dat moest haar "professionele" portret (die voor op haar website) ook uitstralen.
Maar tijdens zo'n shoot kwamen er nog veel meer kanten van haar naar boven. "Jaa, deze vindt mijn moeder leuk!", riep ze bij een foto. Fijn. Dan heb ik haar ook als persoon getroffen, niet alleen als vakvrouw.
Wat is er ontspannender dan lekker in de zon buiten genieten? Lekker in de zon buiten genieten terwijl anderen zich uitsloven.
Vandaag was in Utrecht het Nederlands kampioenschap fierljeppen, of wel verspringen met de polsstok. Gecombineerd met een mooi zonnetje en een aangename temperatuur was het bij de Muntkade voor menigeen goed toeven. Ook voor de kleintjes.
Toeschouwers zaten op het gras langs het water, op de kade, op bruggen, op het dakterras van hun huis en op bootjes. Naar mate de middag vorderde gingen steeds meer mensen ook zelf het water in.
Maar het meest indrukwekkend waren toch wel de halsbrekende toeren die de atleten uithaalden in een poging om verder dan twintig meter te springen met hun speciale stok.
Ook het publiek kwam aan de beurt. Wie een verklaring wilde ondertekenen dat hij geheel voor eigen risico sprong, mocht een poging wagen om de "sloot" over te steken. Dat viel nog niet mee...
Het massaal toegestroomde publiek was niet voor niets gekomen.
Ik fotografeerde een buikdansles-cursuspresentatie van een vriendin. Zij speelde mijn foto's ook door naar haar docente. En nu hoor ik dat zij ze graag op haar promotiemateriaal en site wil gaan gebruiken.
De docente biedt me aan om ook naar mijn site te verwijzen als ik dat leuk vind. Ik stuur haar een mailtje terug. Leuk dat je ze wilt gebruiken! En: "Vind jij zelf, gezien het gebruik dat je van de foto's gaat maken, dat een vergoeding redelijk is?"
Dat principe 'betaling naar waarde' hoorde ik laatst vanuit de hoek van #durftevragen. Deelnemers betalen na afloop van een workshop wat ze de workshop eigenlijk waard vonden. En daar kan de workshopleider goed van rondkomen. Ik vind het wel een prettig uitgangspunt. Zaken doen is prima, maar alleen (of vooral) als beide partijen zich er prettig bij voelen.
Overigens: mijn dochter vond het daar helemaal geweldig. Zij had ook een fototoestel mee (ze was pas vier!) en zat de hele voorstelling te fotograferen! Ze deed het heel serieus, liet me steeds even de fotootjes zien. "Kijk 'ns, papa!" Een fotografe in de dop.
Klik hier voor de site van de buikdanseres. En kom daar over een paar dagen terug, want dan is de nieuwe site gelanceerd.
Update: docente mailt een voorstel voor vergoeding.... ik kan er inderdaad niet van leven, maar een lekker ijsje eten met mijn dochter kan wel!
Ze hoefden niet over hun rolverdeling te discussiëren. Hij maakte de foto, en zij mocht erop. Soms. Hij was immers de fotograaf. Het montere grijze stel wandelde langs de vijver in het park.
Aanvankelijk hoorde ik ze vooral. Ik steunde tegen een hekje langs het pad waar zij ook liepen, en was in de weer met mijn eigen camera. Die camera viel meneer ook op: zijn speeltje was beduidend kleiner dan het mijne. Hij wilde bescheiden afwachten tot "de echte fotograaf" klaar was. Dat duurde niet lang. Een wolkje schoof voor de zon.
Ik zag hoe ze probeerden om een mooie compositie te maken en adviseerde ze om wat meer mijn kant op te komen. "En als u dan even wacht op de zon, heeft u een regenboog in de achtergrond."
Verlekkerd keek de man me aan. "Echt waar?"
Pas toen ik aan de andere kant van het park was - het stel was nog aan het spelen bij het water - bedacht ik dat ik ook had kunnen voorstellen om hen samen op de foto te zetten. Met regenboog en al, op hun kleine cameraatje. Als ik dat had gedaan, dan was ik pas echt een echte fotograaf geweest.
Ga eens iets fotograferen of filmen wat heel gewoon is. En je zult dingen zien die bijzonder zijn.
Toen ik op de dijk bij Culemborg reed, zag ik een man en een vrouw van middelbare leeftijd. Hij ging - beetje stijfjes - op een knie in het weiland, zij zat een paar meter bij hem vandaan op een hekje in de avondzon. Hij knielde, en hield met halfgestrekte armen een cameraatje tussen hen in. Ze waren zo'n 200 meter bij me vandaan en ik moest natuurlijk ook op de weg kijken. Maar ik zag dat ze straalde. Het zou een mooie foto worden, met de vrouw, het land en de rivier.
Vlak bij het veer staat het mooiste huis op Houtens grondgebied. Het is sprookjesachtig, groot en oud. Wit met donkere balken, "volledige vergunning" staat er op de gevel. Hoge bomen op het erf en veel fleurige bloemen sieren het tafereel op. Het pand staat te koop.
Foto: Funda
Nu zaten er een man en een vrouw op tuinstoelen in de schaduw van hun huis. Vriendelijk zwaaiden ze naar alle automobilisten die langsreden. Ik stopte en maakte een praatje met ze. De man - "Je moet hard praten, hij hoort niet zo heel goed!" - woonde er al 83 jaar. Het was zijn geboortehuis. Ze hadden er een cafe en een boerderij gehad. Maar hun zoons wilden het grote huis en het boerenbestaan niet overnemen. "En nu gaan we naar een kleiner huisje in Schalkwijk". Ik moest denken aan een oude man die de aanstaande verhuizing naar een verzorgingshuis niet overleefde. Maar zei er niets over. Wenste ze succes met de verkoop.
Dit werd het filmpje voor de alledaagse werkelijkheid - serie.
Ik heb nu een camera die iets kan wat mijn vorige niet kon. Filmen.
Niet te lang, want dan wordt de chip te heet. Maar twee minuten is goed te doen. En nu. De grote vraag is: kan ik het ook? Zie hier een van de eerste clipjes die ik met deze camera maakte, en ook op Youtube kreeg. Ik ben er niet geweldig trots op. Er mist een clou, een verrassende verhaallijn, een bedoeling.
Een script.
Bij foto's hoef je dat allemaal niet te bedenken. Je legt iets vast wat je opvalt. Maar als er in je beeld dan ook nog wat moet gebeuren, wordt het een stukje lastiger.
Maar zul je zeggen: hee, jij wilt toch altijd een insect bij een bloem fotograferen? En nu heb je toch ook zitten wachten tot er een hommel in de bloem was gevlogen?
Je hebt gelijk.
En zo ga ik het vaker doen. Ik neem de camera mee, en ga - in plaats van foto's - indrukjes filmen. Van 10 tot 20 seconden. Op plekken waar ik vaker kom. En dan kijken wat interessanter is: de foto of het filmpje.
Een bankje langs de singel waar iemand even gaat zitten. Bijvoorbeeld. Is dat leuker dan het bankje als er niemand gaat zitten?
In Park Sonsbeek is het op een zomeravond goed toeven. Ik had afgesproken om er met J een concert bij te wonen, maar was te vroeg. Er zijn vervelender plekken om op een blind date te moeten wachten.
Nu, na afloop zoeken herinneringen hun plekje. Het 1e Strijkkwartet van Schubert (prachtig! Klik hieronder voor een voorbeeld - en lees dan verder) vermengt zich met het geruis van de beek en de fontein. En een zachte vrouwenstem die de naam uitspreekt van haar tweede, die door haar was 'geofferd' om voor de eerste een waardiger bestaan te creëren.
Ze zitten in grote getalen in mijn camera: de mensen die ik heb zien genieten van het zomerse begin van een weekend. Een man oefende sprongen uit de vechtsport, nadrukkelijk in het zicht van jonge vrouwen die een gesprek voerden. Zij leken hem niet te zien. Zo boeiend was hun gesprek.
Het beeld van de jonge acrobaat op weg naar de landing - op twee voeten - vermengt zich met de voorstelling van een dreumes, na een val van enkele meters. Pa, versuft door drugs, had haar laten schieten. Zulke incidenten waren er vaker. Hoe een verslaving een gezinsleven vernietigt. Na elke afkickpoging was hij snel opnieuw verslaafd. En net op het moment dat ze er een definitieve streep onder wilde zetten, was ze opnieuw zwanger. Wat doe je dan? J had gekozen voor haar eerste dochter. Omdat ze voelde dat zij - alleen - er niet genoeg voor beide kinderen zou kunnen zijn.
Er was die mooie dame, die koos voor de rust van het onder een boom een boek lezen. Ongestoord. Picknickmandje mee. Kleed. En een boek. Schoenen uit, lekker met blote voeten in het gras. Maar hoe heerlijk ook deze wereld was, zij was in een andere, de wereld van haar boek. Dat zij de wereld van de wandelaars - en ook de fotograaf - verrijkte, had ze niet in de gaten.
Zo ongeveer moet J er in haar vakantie ook bij hebben gezeten. Op een dinsdag het plan opgevat, op een woensdag gegaan. Kind mee, tent mee. Boekje mee. Ze genoot ervan. Kind niet minder. Ze hadden echt tijd en aandacht voor elkaar.
Die oude mevrouw. Bij wie de eenzaamheid minder idyllisch aandeed dan de schone lezeres. Met haar uitklapbare wieltjes schuifelde ze van bankje naar bankje. Ze nam zich voor om bij elk bankje intens te genieten van het uitzicht. Zodat ondertussen haar lichaam weer even op krachten kon komen voor de volgende wandeling. Nee, ze dacht niet aan aftakeling. Ze was nu buiten. In een mooi park. Met een fijne zonneklep op haar hoofd. Dat kleine meisje in de verte was niet haar kleinkind.
Van de alleenstaande gescheiden ouders - zo vertelt J - is de overgrote meerderheid vrouw. De gescheiden vaders slagen er vaak wel in om een nieuwe partner te vinden. Voor moeders is dat significant lastiger.
Die twee jonge geliefden, die al zoveel stappen hadden gezet om nu zo dicht bij elkaar te kunnen zijn. Op koperen teelballen zaten ze. Dat er anderen waren, dat deerde niet. Want dat ze samen waren, daar ging het om. En dat het op een latere leeftijd, met een verleden waarin kinderen een speciale rol spelen, niet meer zo vanzelfsprekend zou zijn om nieuwe contacten te leggen, dat was voor hen niet relevant.
Maar al die stappen worden - doordat er kinderen zijn - wel wat bemoeilijkt. Zelfs als ze te jong zijn om er echt wat van te vinden, dan toch hebben ze al een leven. Een school. En een andere ouder met recht van spreken. En behoefte aan regelmaat en zo. We geloven wel dat je dat voor de echte grote liefde ware allemaal voor lief neemt en organiseert. Maar wie dat niet is, of niet meteen, komt niet zo makkelijk zo dichtbij.
Vier mannen hadden geen vrouwen nodig om zich in goed gezelschap te weten. Ze zaten als de heersers van de jungle bij de grote waterval te trommelen en hadden het goed.
Een bijzondere ontmoeting zou het worden, en dat was het ook. Als we het bezoekerscentrum van het park worden uitgezet, is het getrommel verstomd. De violen opgeborgen. Het licht uit.
Over een vervolg reppen we met geen woord. We zien het niet. In die zin bleef de date blind.
Het gaat hier over fotografie en observaties. Die van mij, wel te verstaan. Niet omdat ik het zo goed kan, of zo goed verwoord. Wel omdat ik het leuk vind om dit te delen. Bijvoorbeeld met jou! Meer foto's staan hier:
=> http://www.flickr.com/photos/fotosyb
