Beloftes

Hij is nog lang niet af. "In 2028 wel," zeiden ze in 2014. Grote drommen toeristen liepen er achter gidsen aan en vulden hun geheugenkaartjes met selfies. 

Ik was er met mijn vriendin. Zij ging in een hoekje een tijdschrift lezen zodat ik rustig kon fotograferen.

"In 2028 gaan we samen terug", zeiden we. We wilden dit gebouw ook zien zonder hijskranen en steigers. Omgeven door een park, waar nu nog oude woonwijken staan.

Comfortabele beloftes. Dat de kerk ooit af zal zijn. Dat je er dan weer samen heen zult gaan.

Komt de kerk ooit af? Ik weet het niet - verhalen zeggen dat het in-aanbouw-zijn van de kerk grote financiële voordelen heeft, voor het stadsbestuur of de kerk, daar wil ik af zijn.

Komen we samen terug? Ik verwacht het niet. We leven inmiddels gelukkig verder met anderen om ons heen. Waarschijnlijk willen we er tegen die tijd niet samen naartoe.

Hoe kijk ik dan nu naar dit bouwwerk? Fraai, dat het er van binnenuit best ´voltooid´ uit ziet. En ook fijn om het te zien zonder ons samen. 

Misschien wel een voorteken, dat we in dit huis van belofte, elk ons eigen ding deden.

De Sagrada Familia, Barcelona, december 2014. 

Licht bewerkte inzending in het project: "Terugkijken met het Nationaal Archief", van Else Kramer en het Nationaal Archief, 24 juni 2016

Onkruid bestaat niet

Onkruid is geen plantensoort. Van een plantje dat de één onkruid vindt, kan iemand anders mateloos genieten. 

Biologen spreken vaak over "nuttige" gewassen of diersoorten. En er zijn maar weinig soorten geheel nutteloos. Alles in de natuur levert wel érgens een bijdrage aan, in de strijd te overleven. Al was het als voedingsbron voor een andere soort.

Natuurlijk heb je zo je voorkeuren voor je aangeharkte bloemenperkje of terras. Het kan zijn dat een paardenbloem je plezier in de tuin belemmert. Dan haal je die weg. Ik heb de paardenbloem op deze foto's ook uit de tuin gehaald.

Maar de foto's lagen nog te wachten op een paar woorden erbij. En een windvlaag. Om ook anderen weer even aan het denken te zetten.

Het gezegde luidt: "Onkruid vergaat niet". Sommige gewoontes zijn niet uit te bannen.
Ik denk: "onkruid bestaat niet". Alles heeft nut. Wie het nut niet ziet, moet nog eens kijken.

Sporen

Iedereen laat sporen na. Omdat hij leeft, eet, ergens woont en doodgaat. 

Die sporen worden door anderen gevonden. En daarop wordt doorgebouwd. Omdat ook anderen leven, eten en ergens willen wonen. En ook die anderen gaan dood.

Grote vernieuwers en kleine krabbelaars bouwen voort op het werk van hun voorgangers. Geven het een andere kleur of vorm. Geven er hun eigen draai aan. Is het daarmee meer waard? Wordt het er beter op?

Ja. Want het leeft mee.

Weg van de snelweg

Ik jakkerde op de linkerbaan van de A2 toen mij opviel hoe mooi het late zonlicht door de wolken prikte. 

Bij Geldermalsen nam ik de afslag om er rustiger naar te kunnen kijken. Op de dijk van de Linge, zette ik de auto midden op de weg en begon foto's te maken.

Terwijl ik zo bezig was, kwam er een blitse gele sportwagen aanrijden. De bestuurder zag mijn camera en vroeg me hem, mét zijn auto te fotograferen. Hij zette zijn auto meteen schuin op de weg, dat was vast het mooist. Mailadressen uitgewisseld - ik heb hem net zijn foto gestuurd.

Het hele uitstapje heeft me ongeveer 20 minuten gekost. Maar het was genieten. Wat een luxe om dit soort geniet-momenten te kunnen aangrijpen.