Ik neem je mee

Ik zie je vandaag. Zoals ik je vandaag wil zien. Vol van levenslust en energie, staand op eigen voetjes op een blad dat je zelf koos. Ik wil wat ik vandaag van je zie, ook morgen kunnen zien. Ook al ben je vrij om te gaan, in beeld leg ik je vast. Zo doe ik het graag.

Want misschien ben je morgen niet meer zo mooi als vandaag. Misschien zie ik je morgen niet meer zo scherp als vandaag. Misschien ben jij er nog wel, en zie ik nog wel, alleen ben jij niet meer bij mij of kijk ik niet meer naar jou. Misschien heb ik overmorgen wel een bewijs nodig om me te herinneren hoe ik nu naar je kijk. Van je geniet. Het liefst leg ik je vast voor ik je los moet laten.

Ik zal blijven proberen, deels als spel, en deels uit angst het mooie vlinderende nu weer te verliezen. Maar sterfelijke schoonheid, al zijn we nog zo kwetsbaar, al gaan we op in elkaars geluk, dan nog geeft niets mij het recht om je te vangen. Dat weet ik toch. Wees niet bang. Kom zitten op mijn hand, dan maken we samen de herinneringen. Wijs me, vertel me wat je ziet.

En als ik dat dan vastleg, ook dan vergeet ik ons samen niet.

Etenstijd

Als het regent komen er kikkers tevoorschijn. Ze kruipen van onder grote groene bladen van de planten in mijn tuin, of komen tevoorschijn uit het vijvertje. In elk geval zijn ze er ineens en springen over het tuinpad.

Als ik tijd heb pak ik dan graag mijn fototoestel. Dan lig ik plat op mijn buik in de keuken, camera met enorme lens zo plat mogelijk op de grond.

Een keer heb ik door de lens een kikker zien eten. In mijn eigen tuin! Dat ging allemaal heel erg snel. De bewegingen leiden tot vegen in de foto. En misschien zie je niet eens meteen waar je naar kijkt... maar ik vind het een heel bijzondere serie geworden. Het begint ermee dat de kikker zit te loeren. Naar een regenworm die zich totaal onbezorgd een weg baant over de natte tegels. Onhoorbaar sloeg de laatste minuut van de worm.

Ineens slaat de jager toe. Wat volgt mag niet eens een worsteling heten. De worm probeert verzet te bieden maar is geen partij voor klauwtjes en bek van de kikker.

De regenworm maakt geen schijn van kans. In zijn geheel wordt hij naar binnen gewerkt. De kikker gebruikt daarbij zijn voorpootjes om het voedsel de goede richting op te sturen.

Geen idee of de worm met z'n kop vooraan wordt verslonden, of met z'n staart vooraan. Vind het wel een grappig idee dat hij hier met zijn kop naar buiten zit. Nog even rondkijken naar de wereld, en dan de donkerte in.

Ze hebben wat leuks, die lelijke glibberige groene beesten met hun ogen bovenop hun kop. Ook al zijn ze dan vies, koud, en eten ze wormen, en ook al zijn ze niet behaard, knuffelbaar of vangbaar. (Over dit laatste is mijn kat het trouwens niet met me eens. Hij vangt er - soms - wel eentje.)

Het simpele feit dat ze er zijn maakt het in de tuin gezelliger. Dus zelfs kille regenworm-etende kikkers dragen bij aan de gezelligheidsindex van mijn tuin.

Vreemde ogen

Vreemde ogen dwingen. Bekende ogen dwingen nog veel meer. Zelfs de mogelijke aanwezigheid van bekende ogen dwingt.

Ooit was ik met een vriendin in een bos. We vonden elkaar erg leuk en wisten dat ook. In het bos was er geen reden om het niet aan elkaar te laten merken.

Daarna kwamen we samen in een stad. Die stad werd bevolkt door allerlei mensen die haar kenden als de ex van haar ex. En hij wist nog niet van haar en mij. Ze wilde dat we elkaar zouden loslaten in de stad.

Weken gingen voorbij en ze sprak hem niet. Al die tijd bleef de stad voor ons samen een no-go-area. De wereld kon maar beter niet teveel weten over ons.

Ik vond in haar wereld geen plek voor mezelf. Moest een belangrijk deel van m'n gevoel - en daarmee van mijzelf weggummen in de openbare ruimte. Omdat zij - cru gesteld - haar zaakjes communicatief niet op orde had. Ze liet wel herinneringen achter in mijn huis, die paar keer dat ze daar rondstapte. En behalve dat ook een les: ik ga niet meer meedoen met dat gummen.

Focus

Ik baan mij een weg door een mensenmassa. Overal om me heen lopen mensen die interessant zouden kunnen zijn om nader te bekijken. Razendsnel schieten mijn ogen langs alle gezichten.

Best vermoeiend om te doen. Want al die gezichten vertellen een verhaal. Achter elk van die façades schuilt een verleden. Elke blik is toch op zijn  minst een interpretatie waard. Elk mens aandacht.

Dat houd ik niet vol. En dus doe ik hetzelfde als een fototoestel doet. Ik focus. Op bepaalde mensen in de massa, of op een doel. Ik kies ervoor om niet alle blikken te willen vangen, om niet alle mensen te willen zien. Langs sommige mensen kijk ik heen. Ook al gaan ze voor me staan.

Terwijl ik tussen ze door loop, probeer ik zo min mogelijk mensen op de tenen te gaan staan of aan te stoten. Daartoe moet ik ze waarnemen (en richting bepalen, snelheid inschatten, bedenken of ik opzij moet stappen) en daarna gauw geen verdere verbinding met ze zoeken. Die mensen houd ik bewust onscherp.

Soms loopt er iemand door mijn beeld die ik wel volg. Iemand die – al dan niet bewust – mijn aandacht weet vast te houden. Voor even. Soms door wat hij of zij doet, en soms door wat ik in die persoon zie. Bewust stel ik scherp, zo nodig zoom ik in.

Als ik op zo’n moment mijn camera in de hand heb, maak ik een foto. Dan kies ik ervoor om wat ik in die persoon zie, ook echt vast te leggen. Ik kies het kader waarbinnen ik de persoon tot zijn recht vind komen. Ik focus. En vervolgens wacht ik dan een goed moment af. In de tijd die daaraan voorafgaat, (soms seconden), ga ik helemaal op in hem of haar. 

Lang niet altijd is het resultaat een mooie foto. ’t Beeld kan onscherp zijn, bijvoorbeeld door condens op de lenzen, of toch teveel beweging van mij. De uitdrukking van de gefotografeerde kan ongelukkig zijn. Of de ogen dicht terwijl ik ze open wilde zien.

Maar al lukt er geen enkele foto; het zo naar mensen kijken alleen al is erg leuk om te doen.

Saildreumes gezocht

Tijdens SAIL maakte ik een foto van een klein meisje. Het zou toch leuk zijn om de familie van dat meisje een afdruk te kunnen sturen van die foto. Maar vind haar maar 'ns terug... 

Op Sail kwamen circa 1,5 miljoen bezoekers af. Zo'n kind dan opsporen is natuurlijk zoeken naar een speld in een hooiberg. Maar onmogelijk is het niet, dacht ik. Immers: door de netwerken die we allemaal hebben zijn we maar een paar stappen verwijderd van elke willekeurige andere persoon. De kunst is om de goede schakeltjes te vinden. Daarbij vind ik het gewoon leuk om dit in elk geval geprobeerd te hebben. En dus maakte ik een oproepje op twitter:

      Wie kent dit kind? Wil een afdruk van de foto graag aan r ouders geven, maar heb geen idee wie ze is... PLS RT http://tinyurl.com/sailgirl

En een versie in het Engels:

      Who's this little girl? #sail2010 I would want to print my photo pic as a gift for her parents. PLS RT http://tinyurl.com/sailgirl

De linkjes verwezen naar de betreffende foto. PLS RT staat voor "Please Retweet" - ofwel: stuur mijn bericht door naar jouw bekenden, en help me zo zoeken.

Het uur daarna gaven 15 mensen uit mijn netwerk de berichtjes door binnen hun eigen netwerk. De foto werd deze ochtend zo'n 300 keer bekeken, dat is voor mijn doen erg veel. Om heel eerlijk te zijn: ook meer dan ik had verwacht. 't Zegt wat over de kracht van het netwerk. Als je het gebruikt voor een doel dat mensen leuk of zinvol vinden, bereik je veel mensen.

Het kleine meisje zelf heb ik nog niet gevonden. Dus mocht je wat weten.... 

Sail 2010

Over Sail 2010 is heel veel te vertellen. Dat ga ik in volgende posts vast ook nog wel doen. Omdat er veel te zien was. Maar deze wilde ik vast delen. Het kleinste bootje dat we zagen in het IJ.

Prinsengracht

Wie achteraan staat, kan niet zoveel zien. Tenzij hij hulpmiddelen bij zich heeft, zoals een camera, lange armen of een trapje. 

Er was veel publiek bij het Prinsengrachtconcert. Zoveel, dat de boodschap van het verkeersbord nu weinig toelichting behoefde.

Terwijl op het drijvend podium de pianist Jean Yves Thibaudet, een Ierse mezzosorpraan en het rietkwintet Calefax optraden, stond ik met S bij de Reebrug. Alwaar je met een keukentrapje vrienden maakt, ook (zeker!) wanneer er geen stokbrood of Franse kaasjes op liggen.

Twee dames uit de buurt hadden het trapje geregeld. Iedereen "die een grote camera bij zich had" mocht even op het trappetje klimmen van de dames. Ik ook, maar besloot na een proefklim dat ik meer had aan mijn lange armen.
Deze foto maakte ik met gestrekte armen, camera boven mijn hoofd. Die natuurlijk wel in de live-view stond, zodat ik kon zien of ik hem goed had gericht.

De mensen die om me heen stonden zagen me in de weer en vroegen; waar is het podium? En hoe ziet het er daar uit? Zij konden onmogelijk over alle hoofden heen kijken en vormden hun beeld aan de hand van mijn foto's. En ik vormde mij een beeld van (sommigen van) hen.

In mijn omgeving zei iemand: "Ik zie helemaal geen bootjes!" Zij had lange tijd op het trapje gestaan en zelfs vanaf die hoogte waren de bootjes niet te zien. Laat staan water. Er waren alleen maar mensen. 

De afstand tot het podium was wel zo groot dat niet iedereen vol ontzag of overgave naar de muziek luisterde. Uit sommige open ramen klonk gezelligheid. En dan waren er mensen die gebelgd omhoog keken, of probeerden via belerend ge-Ssssst! een bijdrage te leveren aan de bijzondere sfeer op de gracht.

Een van de trapdames, zo vertelde S, had ineens aan haar vriendin gevraagd: "Hoe heet dit concert eigenlijk?" Ze was een sms aan het versturen. "Is jouw pa ook bij het grachten-" en toen was ze er niet uitgekomen.

Het was een betere zomeravond. Voorafgaand aan het concert had ik met S gepicknickt in het Vondelpark. Na afloop spraken we lang op een terras. En we spraken af: S gaat een kinderboek maken, misschien wel over fonteintjes op familiebezoek. En ik een liedje. Over de liefde voor mijn dochter.

Bekijk hieronder het Prinsengrachtconcert in de registratie van de Avro:

De nichtjes en de nar

De nar op het marktplein van Cambridge had - je kunt het niet anders zeggen - oog voor de mensen om zich heen. En zij voor hem.

Ze konden de luidruchtige man moeilijk negeren. Elke passant werd vriendelijk doch dringend aangespoord een kunstje te aanschouwen of - als daartoe de tijd ontbrak - dan tenminste een muntje te geven. En als iemand in zijn publiek iets opvallends deed - zoals bijvoorbeeld een camera op hem richten - dan nam hij meteen de tijd om er even goed voor te gaan staan.

Er liep een man langs die niets gaf. De nar schreeuwde hem na dat hij wist waar die man woonde. Hij zou zijn beloning anders vanavond nog wel komen halen. Vrij pittig om dat tegen een vreemde te zeggen. Tegen iemand die je pas zes seconden eerder voor het eerst zag. Maar deze komiek deed het op een manier waar iedereen om kon lachen.

Voor de twee nichtjes was het een prachtig spektakel. Met dat jongetje dat even de jongleerzwaarden mocht vasthouden en daar ontzettend trots op was. Die trots werd ook door een passerend meisje opgemerkt.

De nichtjes keken liever toe. En daarna mochten ze een muntje aan de kunstenaar geven. De jongste van de twee meisjes durfde nog niet alleen zo dicht bij die vreemde meneer. Dichtbij vreemde mensen komen om ze iets te geven is eng. Zelfs als het enorm leuke mensen zijn, en als je weet dat ze blij zullen zijn met wat je ze gaat geven. Dus het oudere nichtje moest mee.

Dat de man zijn grappen allemaal in het Engels maakte, en dat het merendeel ervan dus langs het kleinste meisje heen zouden gaan, dat zag hij niet. Maar het leek wel of zij dat ook niet zag. De nichtjes hadden het nog de hele middag over de meneer die zoveel ballen uit zijn mond kon halen.

Belster

Wie belt is even op twee plaatsen tegelijk. Fysiek op de ene, maar met de aandacht op de andere plek. Wie met een telelens 'stiekem' fotografeert, doet hetzelfde.

Verschil: tussen de gefotografeerde en de fotograaf is er geen contact. Waar de beller zijn input uit de werkelijke wereld krijgt, krijgt de fotograaf de input uit zijn fantasie.

Deze Britse dame ruilde het zonnige park in voor een kantoorachtige omgeving. Er moest een afspraak gemaakt worden.Zoveel is duidelijk. Agenda uit de tas gehaald, pen in de hand. Ze had er de tijd voor genomen, was rustig op een bankje gaan zitten en had toen haar telefoon gepakt.

Zo goed en zo kwaad als het ging sloot ze zich af voor alle rumoer om haar heen. De kwebbelende mensen op de stoep en het geronk van de auto's op de straat. Het leek me een gesprek over een sollicitatie. Zij, sollicitante, kreeg in dit gesprek te horen dat ze voor een volgende ronde terug mocht komen. En dat ze tijdens haar eerste gesprek een sociale, innemende indruk had gemaakt.

Waarom wilde ik haar zo graag zo zien? Als een beschikbare vrouw, die je kunt bellen en die dan haar agenda voor je openslaat? Ineens was ik weer volledig terug in mijn eigen wereld.

Hortusvlinder

Je bent er wel, ik zie je. Zelfs al zit je nu veilig buiten mijn directe zicht. Jij ziet mij niet. Misschien weet je zelfs niet dat ik er ben. Of misschien ben jij het wel die net nog op mijn schouder zat. Dat weet ik dan weer niet. En jij wel.

Als je opvliegt zullen mensen naar je kijken. Ze zullen willen weten hoe je bent. Ze zullen foto's van je willen maken. Foto's om trots op te zijn. Zij zullen er trots op zijn, terwijl jij degene bent die er zo mooi op staat. Mensen zullen van je willen genieten. Zo zijn mensen.

Van de meeste mensen zul je geen last hebben. Sterker nog: je bent hier doordat er mensen waren die voor je wilden zorgen. Die grijpgrage kinderhandjes bij je vandaan houden en die elke dag rottend fruit voor je neerleggen. Je bent in goede handen.

De prijs die je betaalt is dat je vrijheid beperkt is. Je zult niet weg willen, maar het ook niet kunnen. Boven jou zal altijd een dak zijn, en aan alle kanten is jouw oerwoud omgeven door glas. Je zult je afvragen waar dat raster goed voor is. En je zult je realiseren dat het antwoord niets verandert aan je leven. Het is er gewoon.

Tijdbeest

In het chique stadscentrum van Cambridge is een vreemd insect geland. Het dier (Chronophage) is ongeveer een meter lang en voedt zich alleen maar met tijd. De hele dag door. De stappen van het beest laten zien hoe de tijd verstrijkt. Er komt geen wijzer aan te pas.

Het kunstwerk is gemaakt door de uitvinder/kunstenaar John Taylor en werkt volkomen mechanisch. Bijna twee jaar geleden werd het onthuld door de wereldberoemde natuurkundige en kosmoloog Steven Hawking.

Het plaatje hierboven laat het dier goed zien, het filmpje hieronder maakt het bijzondere mechaniek beter zichtbaar. Alles in de klok is mechanisch: de lichtjes achter de wijzerplaat branden continu, ervoor zitten ronddraaiende schijven met gaten erin. Daardoor lijkt het alsof de lichtjes zelf ronddraaien, of dat er iets elektronisch gebeurt. Maar da's dus niet waar.

Het is de meest bizarre klok die ik ooit heb gezien. Hij schijnt eens in de vijf minuten precies op tijd te lopen, verder houdt het beest soms even pauze of neemt het een extra stap om weer bij de tijd te komen.



Dat is weer 'ns wat anders dan een traditionele koekoeksklok. Wie zei ook weer dat Britse universiteiten conservatief zijn? Meer over dit bizarre en kostbare tijdbeest is te vinden op Wikipedia (Engels).

De jacht op de jager

Toegegeven: tussen mijn heldere, scherpe en gedetailleerde foto's - zo maak ik ze graag - valt deze wel op. Had geen haar gescheeld of ik had hem gedeletet. Maar inmiddels is het mijn bureaublad. 

En naar mate ik er langer naar kijk, vind ik hem steeds leuker worden.

Zie het maar zo: ik had deze zwaluw ook graag scherp en gedetailleerd op de foto gezet. En misschien lukt het me ook nog weleens, ooit. Maar tot nu toe is dit mijn beste zwaluw ever.

De afwezige stad

Ik mailde met een vriendin over haar grote stad. Die is altijd in beweging en wel op zo'n manier dat het op een positieve manier pijn doet. De stad van steen en staal boezemt ontzag in.

Ik sloot mijn ogen en heel even was ik er. Die stad kende ik ook. Het brede water met de bruggen er overheen en de vele bijzondere en hoge gebouwen. Het gevoel dat overal vanalles gebeurt. Waar je tegelijkertijd deel van uit maakt, invloed op uitoefent en richting aan geeft. Omdat je deel bent van het collectief. Ik snapte hoe je van een stad, hoe zij van die stad kon houden.

Daarna reed ik met mijn camera mijn dorp uit.

Het contrast tussen haar omgeving en de mijne had nauwelijks groter kunnen zijn. Met in mijn hoofd nog de voorstelling van de grote stad zag ik met andere ogen hoe de zon achter het vlakke land verdween.



Zo was ik heel even was een toerist in het landschap om de hoek. Zag wat zij er zou zien, en dacht te begrijpen  waarom zij ook van het boerenland houdt. Voor het eerst voelde het als de moeite waard om ook de afwezigheid van dingen vast te leggen. Hier staan geen kantoren. Hier ruik je geen brandstof of uitstoot. Hier hoor je geen gezoem van machines.

Ik wil een keer met haar wandelen. In dit vlakke land. En een andere keer wil ik met haar door die stad lopen. En dan uitwisselen wat we zien. Elkaars ogen lenen, en leren van elkaars manier van kijken.

Buiten

Strijklicht over de weides rond Houten. Het geeft werkelijk rust, om ergens heen te gaan en gewoon een minuut of wat te kijken naar wat er gebeurt.

Zonder te willen ingrijpen, sturen of regisseren. Deze koeien beheersen die kunst, waarschijnlijk zonder zich daarvan bewust te zijn, tot diep in hun tenen. Wist jij dat koeien tenen hadden? Ik heb vandaag weer wat geleerd.

Deel vier (?) in de serie "nothing really special happening here"




Op een wel heel bijzondere avond. Want morgen zie ik mijn meisje.

Vakvrouw

Er kwamen heel wat fietsers langs toen we onze fotoshoot aan het doen waren. We zagen ze kijken en lazen hun gedachte: is dat een mevrouw die we zouden moeten kennen?

Zo werkt het nou eenmaal. Degene waar een camera naar kijkt is interessant. Geldt natuurlijk helemaal voor televisiecamera's, maar ook voor fotocamera's. Als ik een fotograaf in de weer zie, probeer ik me voor te stellen wat hij voor foto maakt. Dan wil ik zien wat hij wil laten zien. En als drie fotografen een persoon vastleggen, is dat vast een beroemdheid.

Welnu, beste fietsers, als u deze mevrouw niet al kent, is de kans dat u haar leert kennen niet zo heel groot. Ze is geen wereldster en heeft ook niet de droom om dat te worden. Ze is wel een toegewijde en belangstellende persoon. Rustig, integer en betrokken. En dat moest haar "professionele" portret (die voor op haar website) ook uitstralen.

Maar tijdens zo'n shoot kwamen er nog veel meer kanten van haar naar boven. "Jaa, deze vindt mijn moeder leuk!", riep ze bij een foto. Fijn. Dan heb ik haar ook als persoon getroffen, niet alleen als vakvrouw.

Ontspannen

Wat is er ontspannender dan lekker in de zon buiten genieten? Lekker in de zon buiten genieten terwijl anderen zich uitsloven.

Vandaag was in Utrecht het Nederlands kampioenschap fierljeppen, of wel verspringen met de polsstok. Gecombineerd met een mooi zonnetje en een aangename temperatuur was het bij de Muntkade voor menigeen goed toeven. Ook voor de kleintjes.

Toeschouwers zaten op het gras langs het water, op de kade, op bruggen, op het dakterras van hun huis en op bootjes. Naar mate de middag vorderde gingen steeds meer mensen ook zelf het water in.

Maar het meest indrukwekkend waren toch wel de halsbrekende toeren die de atleten uithaalden in een poging om verder dan twintig meter te springen met hun speciale stok.

Ook het publiek kwam aan de beurt. Wie een verklaring wilde ondertekenen dat hij geheel voor eigen risico sprong, mocht een poging wagen om de "sloot" over te steken. Dat viel nog niet mee...



Het massaal toegestroomde publiek was niet voor niets gekomen.

Zakelijk instinct

Ik fotografeerde een buikdansles-cursuspresentatie van een vriendin. Zij speelde mijn foto's ook door naar haar docente. En nu hoor ik dat zij ze graag op haar promotiemateriaal en site wil gaan gebruiken.

De docente biedt me aan om ook naar mijn site te verwijzen als ik dat leuk vind. Ik stuur haar een mailtje terug. Leuk dat je ze wilt gebruiken! En: "Vind jij zelf, gezien het gebruik dat je van de foto's gaat maken, dat een vergoeding redelijk is?"

Dat principe 'betaling naar waarde' hoorde ik laatst vanuit de hoek van #durftevragen. Deelnemers betalen na afloop van een workshop wat ze de workshop eigenlijk waard vonden. En daar kan de workshopleider goed van rondkomen. Ik vind het wel een prettig uitgangspunt. Zaken doen is prima, maar alleen (of vooral) als beide partijen zich er prettig bij voelen.

Overigens: mijn dochter vond het daar helemaal geweldig. Zij had ook een fototoestel mee (ze was pas vier!) en zat de hele voorstelling te fotograferen! Ze deed het heel serieus, liet me steeds even de fotootjes zien. "Kijk 'ns, papa!" Een fotografe in de dop.

Klik hier voor de site van de buikdanseres. En kom daar over een paar dagen terug, want dan is de nieuwe site gelanceerd.

Update: docente mailt een voorstel voor vergoeding.... ik kan er inderdaad niet van leven, maar een lekker ijsje eten met mijn dochter kan wel!

De echte fotograaf

Ze hoefden niet over hun rolverdeling te discussiëren. Hij maakte de foto, en zij mocht erop. Soms. Hij was immers de fotograaf. Het montere grijze stel wandelde langs de vijver in het park.

Aanvankelijk hoorde ik ze vooral. Ik steunde tegen een hekje langs het pad waar zij ook liepen, en was in de weer met mijn eigen camera. Die camera viel meneer ook op: zijn speeltje was beduidend kleiner dan het mijne. Hij wilde bescheiden afwachten tot "de echte fotograaf"  klaar was. Dat duurde niet lang. Een wolkje schoof voor de zon.

Ik zag hoe ze probeerden om een mooie compositie te maken en adviseerde ze om wat meer mijn kant op te komen. "En als u dan even wacht op de zon, heeft u een regenboog in de achtergrond."
Verlekkerd keek de man me aan. "Echt waar?"

Pas toen ik aan de andere kant van het park was - het stel was nog aan het spelen bij het water - bedacht ik dat ik ook had kunnen voorstellen om hen samen op de foto te zetten. Met regenboog en al, op hun kleine cameraatje. Als ik dat had gedaan, dan was ik pas echt een echte fotograaf geweest.

Warm

Het is warm. Pepijn relaxt. Niets te beleven. Ineens vliegt er een vogeltje langs. De jager in de kat wordt wakker, heel even.

Dan is de kans vervlogen en keert alles terug in de ruststand. Nummer twee in de serie "Nothing very special happening."

Alledaags

Ga eens iets fotograferen of filmen wat heel gewoon is. En je zult dingen zien die bijzonder zijn.

Toen ik op de dijk bij Culemborg reed, zag ik een man en een vrouw van middelbare leeftijd. Hij ging - beetje stijfjes - op een knie in het weiland, zij zat een paar meter bij hem vandaan op een hekje in de avondzon. Hij knielde, en hield met halfgestrekte armen een cameraatje tussen hen in. Ze waren zo'n 200 meter bij me vandaan en ik moest natuurlijk ook op de weg kijken. Maar ik zag dat ze straalde. Het zou een mooie foto worden, met de vrouw, het land en de rivier.

Vlak bij het veer staat het mooiste huis op Houtens grondgebied. Het is sprookjesachtig, groot en oud. Wit met donkere balken, "volledige vergunning" staat er op de gevel. Hoge bomen op het erf en veel fleurige bloemen sieren het tafereel op. Het pand staat te koop.

Foto: Funda

Nu zaten er een man en een vrouw op tuinstoelen in de schaduw van hun huis. Vriendelijk zwaaiden ze naar alle automobilisten die langsreden. Ik stopte en maakte een praatje met ze. De man - "Je moet hard praten, hij hoort niet zo heel goed!" - woonde er al 83 jaar. Het was zijn geboortehuis. Ze hadden er een cafe en een boerderij gehad. Maar hun zoons wilden het grote huis en het boerenbestaan niet overnemen. "En nu gaan we naar een kleiner huisje in Schalkwijk". Ik moest denken aan een oude man die de aanstaande verhuizing naar een verzorgingshuis niet overleefde. Maar zei er niets over. Wenste ze succes met de verkoop.

Dit werd het filmpje voor de alledaagse werkelijkheid - serie.

Nieuw foefje

Ik heb nu een camera die iets kan wat mijn vorige niet kon. Filmen.

Niet te lang, want dan wordt de chip te heet. Maar twee minuten is goed te doen. En nu. De grote vraag is: kan ik het ook? Zie hier een van de eerste clipjes die ik met deze camera maakte, en ook op Youtube kreeg. Ik ben er niet geweldig trots op. Er mist een clou, een verrassende verhaallijn, een bedoeling.
Een script.



Bij foto's hoef je dat allemaal niet te bedenken. Je legt iets vast wat je opvalt. Maar als er in je beeld dan ook nog wat moet gebeuren, wordt het een stukje lastiger.

Maar zul je zeggen: hee, jij wilt toch altijd een insect bij een bloem fotograferen? En nu heb je toch ook zitten wachten tot er een hommel in de bloem was gevlogen?

Je hebt gelijk.

En zo ga ik het vaker doen. Ik neem de camera mee, en ga - in plaats van foto's - indrukjes filmen. Van 10 tot 20 seconden. Op plekken waar ik vaker kom. En dan kijken wat interessanter is: de foto of het filmpje.

Een bankje langs de singel waar iemand even gaat zitten. Bijvoorbeeld. Is dat leuker dan het bankje als er niemand gaat zitten?

Sonsbeek

In Park Sonsbeek is het op een zomeravond goed toeven. Ik had afgesproken om er met J een concert bij te wonen, maar was te vroeg. Er zijn vervelender plekken om op een blind date te moeten wachten. 

Nu, na afloop zoeken herinneringen hun plekje. Het 1e Strijkkwartet van Schubert (prachtig! Klik hieronder voor een voorbeeld - en lees dan verder) vermengt zich met het geruis van de beek en de fontein. En een zachte vrouwenstem die de naam uitspreekt van haar tweede, die door haar was 'geofferd' om voor de eerste een waardiger bestaan te creëren.



Ze zitten in grote getalen in mijn camera: de mensen die ik heb zien genieten van het zomerse begin van een weekend. Een man oefende sprongen uit de vechtsport, nadrukkelijk in het zicht van jonge vrouwen die een gesprek voerden. Zij leken hem niet te zien. Zo boeiend was hun gesprek.

Het beeld van de jonge acrobaat op weg naar de landing - op twee voeten - vermengt zich met de voorstelling van een dreumes, na een val van enkele meters. Pa, versuft door drugs, had haar laten schieten. Zulke incidenten waren er vaker. Hoe een verslaving een gezinsleven vernietigt. Na elke afkickpoging was hij snel opnieuw verslaafd. En net op het moment dat ze er een definitieve streep onder wilde zetten, was ze opnieuw zwanger. Wat doe je dan? J had gekozen voor haar eerste dochter. Omdat ze voelde dat zij - alleen - er niet genoeg voor beide kinderen zou kunnen zijn.

Er was die mooie dame, die koos voor de rust van het onder een boom een boek lezen. Ongestoord. Picknickmandje mee. Kleed. En een boek. Schoenen uit, lekker met blote voeten in het gras. Maar hoe heerlijk ook deze wereld was, zij was in een andere, de wereld van haar boek. Dat zij de wereld van de wandelaars - en ook de fotograaf - verrijkte, had ze niet in de gaten. 

Zo ongeveer moet J er in haar vakantie ook bij hebben gezeten. Op een dinsdag het plan opgevat, op een woensdag gegaan. Kind mee, tent mee. Boekje mee. Ze genoot ervan. Kind niet minder. Ze hadden echt tijd en aandacht voor elkaar.

Die oude mevrouw. Bij wie de eenzaamheid minder idyllisch aandeed dan de schone lezeres. Met haar uitklapbare wieltjes schuifelde ze van bankje naar bankje. Ze nam zich voor om bij elk bankje intens te genieten van het uitzicht. Zodat ondertussen haar lichaam weer even op krachten kon komen voor de volgende wandeling. Nee, ze dacht niet aan aftakeling. Ze was nu buiten. In een mooi park. Met een fijne zonneklep op haar hoofd. Dat kleine meisje in de verte was niet haar kleinkind.

Van de alleenstaande gescheiden ouders - zo vertelt J - is de overgrote meerderheid vrouw. De gescheiden vaders slagen er vaak wel in om een nieuwe partner te vinden. Voor moeders is dat significant lastiger.

Die twee jonge geliefden, die al zoveel stappen hadden gezet om nu zo dicht bij elkaar te kunnen zijn. Op koperen teelballen zaten ze. Dat er anderen waren, dat deerde niet. Want dat ze samen waren, daar ging het om. En dat het op een latere leeftijd, met een verleden waarin kinderen een speciale rol spelen, niet meer zo vanzelfsprekend zou zijn om nieuwe contacten te leggen, dat was voor hen niet relevant.

Maar al die stappen worden - doordat er kinderen zijn - wel wat bemoeilijkt. Zelfs als ze te jong zijn om er echt wat van te vinden, dan toch hebben ze al een leven. Een school. En een andere ouder met recht van spreken. En behoefte aan regelmaat en zo. We geloven wel dat je dat voor de echte grote liefde ware allemaal voor lief neemt en organiseert. Maar wie dat niet is, of niet meteen, komt niet zo makkelijk zo dichtbij.

Vier mannen hadden geen vrouwen nodig om zich in goed gezelschap te weten. Ze zaten als de heersers van de jungle bij de grote waterval te trommelen en hadden het goed.

Een bijzondere ontmoeting zou het worden, en dat was het ook. Als we het bezoekerscentrum van het park worden uitgezet, is het getrommel verstomd. De violen opgeborgen. Het licht uit.

Over een vervolg reppen we met geen woord. We zien het niet. In die zin bleef de date blind.