Een afscheid

Meneer S is overleden. De oude man zat drie weken geleden nog in zijn tuin. Toen gingen er ineens dingen schuiven in zijn wankele leven. 

Hij zou het huis uit moeten. Met zijn vrouw en looprekje naar een verzorgingshuis. Weg bij zijn vogeltjes - want wie wil er nou in een verzorgingshuis een buurman met kwetterende vogels? Weg bij zijn bloemen, bij de lieve buren in de mooie straat. Weg uit het volle leven, naar het voorsorteervak voor de dood. Of het daaraan lag? Zijn lichaam wilde niet meer. Daags voor de verhuizers kwamen, werd hij naar het ziekenhuis gebracht.  Hij gaf er de pijp aan Maarten.

Morgen krijgt hij weer een plek onder kwetterende vogels, en een eigen tuintje. Er zullen mensen zijn die het voor hem onderhouden. En hij zal daarvan genieten.

Een paar weken geleden maakte ik een portret van hem. Ik vond zijn ogen al moe, zijn blik krachteloos. Maar zijn kinderen en weduwe zagen hem op de foto zoals hij was. En er waren niet veel foto's van hem. Na lang zoeken kon mevrouw S een pasfoto opdiepen, van 20 jaar geleden. Veel recenter beeld van hem had ze niet. Dat was ook niet nodig. Hij was er immers altijd zelf.

Klamme handen in een trouwzaal

Ja, ik kom er eerlijk voor uit. Toen we daar in die trouwzaal zaten en ik mijn derde geheugenkaartje niet kon vinden, zat ik best even in de rats. Daar was bij het inpakken van de tas toch iets fout gegaan. 

Alles heeft een vaste plek. Batterijen in een voorvakje, batterijladers in een ander vak. Lenzen, flitser en camera in het hoofdvak. Geheugenkaartjes in een voorvakje. Altijd. Behalve nu. 6GB aan foto's al geschoten, en nog uren van gezelligheid voor de boeg. En de camera die me vertelde dat er geen ruimte meer is voor extra beeld. Oei.

Terwijl de plechtigheid vorderde, besloot ik ruimte te winnen door de mislukte foto's alvast er tussenuit te halen. Het goede nieuws was dat er weinig foto's echt op het LCD-schermpje van de camera al echt als mislukt uitzagen. Het slechte nieuws was dat ik nu dus ook maar weinig ruimte voor extra plaatjes kon terugveroveren.

Dus toch maar even goed zoeken nog. Hopen dat mijn gerommel en binnensmonds gevloek niet teveel zou opvallen. Onder een van de lenzen vond ik uiteindelijk toch het kleine platte doosje met daarin het extra geheugenkaartje. Helemaal de verkeerde plek. Maar in elk geval wel in de goede tas - de mijne. Die onder de goede stoel - ook de mijne - stond. Ik kon weer even toe.

En mijn transpiratievlekken kon ik toeschrijven aan de warmte in de zaal.

Een tuin

 
Meneer en mevrouw S moesten verhuizen. Het lukte hen - volgens hun kinderen - niet meer om nog vijf jaar voor zichzelf te zorgen. Zo waren ze ingeschreven voor een plek in een verzorgingshuis. En nu waren ze aan de beurt. Binnen een week moesten ze erin, anders verloren ze hun recht op de plek.

Missen
Ze zouden hun tuin zo gaan missen, wist hun buurvrouw, die vriendin van mij is. Van haar kwam het verzoek - we hadden er al eens over gebrainstormd: Kon ik niet eens langskomen om wat foto's van die tuin te maken. Terwijl zij in de tuin praatte met de oude meneer S, ging ik op mijn knieën door hun trots. Waar de komende weken nog veel meer tot bloei gaat komen. Het plan van de vriendin is om de foto's in een boek te zetten. Met ook foto's van de mensen in de straat. En foto's van die straat uit alle seizoenen. Ze heeft zelf nog mooie straat-winterfoto's.

Opschieten
't Is erg de vraag of de foto's voor meneer nog op tijd gaan komen. In een paar verdrietige dagen takelde hij snel af. Dronk niet, en toen weigerden zijn nieren. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht nog voordat de verhuizers kwamen. Mevrouw sliep de laatste nacht in hun huis alleen. En ze sliep de eerste nacht in hun nieuwe huis ook alleen. Zal hij dat nieuwe huis nog zien? Zullen ze elkaar nog zien?

Voorgesprek

We liepen het dagprogramma door. Het werd een eenvoudige bruiloft, met weinig gasten en nog minder poeha. Nuchtere Nederlanders als ze waren vonden Y en J die kermis niet nodig. Ze vonden het wel fijn om te trouwen, maar vooral hij verheugde zich meer op het getrouwd zijn.

Andere plek
De fotoreportage, daar zag hij nogal tegenop. 't Was dat het erbij hoorde, maar anders had hij het liever niet gedaan. Hij stond niet graag in het middelpunt van de belangstelling. Bij mij gingen alle alarmbellen af. Dit ga je zien, dit worden geen ontspannen portretten. Al pratend kwamen we erachter dat hij op een andere, minder openbare locatie geen moeite had met een fotosessie. Sterker nog: verlost van de druk van vreemde nieuwsgierige ogen leek hij er zin in te krijgen. De eerste winst voor de reportage was geboekt.

Engelen
Sommige mensen willen graag op de foto met de glimmende auto die ze voor de trouwdag hebben gehuurd. Bij dit stel moest ik alert zijn op lieveheersbeestjes. Die waren er op de cruciale momenten in haar familiegeschiedenis altijd bij geweest. Er liep er eentje op het lint van een rouwboeket tijdens de uitvaart van haar oma. En op een onwaarschijnlijk moment in het jaar was er ineens weer een, wederom bij een begrafenis. Als groet of steun vanuit het hemelrijk. Y en J vertelden hoe overal in hun huis lieveheersbeestjesmotieven terugkwamen. Dus ook de macrolens gaat mee. (En een klein  potje, als mijn dochter wil meehelpen zoeken. Nog even over denken of ik dat ethisch verantwoord vind). Dat was de tweede winst.

Tranen
Ik hoorde familieverhalen, en wist daardoor op welke momenten, mensen en relaties ik extra alert ging zijn. De moeders hadden niet zoveel met elkaar. Dus als daar nu toch een onderonsje zou ontstaan, was het erg leuk om dat vast te leggen. En dan was er de muziek die gedraaid ging worden, met dat speciale verhaal erbij. Daar zouden tranen komen. Die dingen te hebben besproken, nu te kunnen verwachten. Dat was de derde winst.

Welkom
Het wordt een heel intieme bruiloft. Inclusief de voorganger, bruidspaar en mijzelf zullen er 23 mensen zijn, waaronder vijf kinderen. Over elk van de gasten vertelden ze me iets. Ik kreeg zo een persoonlijk inkijkje in hun leven, hoorde vertellen over de mensen die naast hen hadden gestaan als het leven tegenzat. En ze vonden het fijn dat ik een van hun gasten was. De vierde winst.

Armslag
De vijfde winst vond ik het lastigste te bespreken. Als fotograaf wilde ik vooral registreren, niet interrumperen en al helemaal niet regisseren. (Bij de fotosessie was dat natuurlijk anders, maar daarbij was de rolverdeling natuurlijker) Hoeveel ruimte gaven zij me tijdens de trouwceremonie? Het antwoord kwam neer op: zoveel als ik nodig vond om de foto's te maken die ik wilde maken. Dus als de camera nog niet is ingesteld op het moment dat het nieuwe echtpaar elkaar mag zoenen, of als ik dan net de batterij moet vervangen, mag ik vragen om een extra lange zoen. Of nog een. Voor de foto.

Het wordt een mooie dag.