Credo

Geloof je in sprookjes? Weet je eigenlijk wel wat je ziet? 

Deze aantrekkelijke vrouw leest haar schaapjes voor uit een dik boek. Ze luisteren graag naar haar en zij vertelt honderduit. Ze praat echt met ze. Een sprookjesfiguur, zou je denken.

Ken je haar? Ik maakte de foto in Eurodisney, toen kende ik haar niet. Anderhalf jaar later komt dit sprookjesfiguurtje voor mij tot leven. Ze wandelt door mijn huis en nestelt zich op de bank. Een aantrekkelijke jonge vrouw, die uit een dik boek voorleest, en er wijs bij vertelt. Haar kudde schaapjes hangt aan haar lippen. En zij gaat graag het gesprek met ze aan.

En die lammetjes? Die heeft ze echt gehad. Vernoemd naar Engelse prinsessen waren ze. Verstoten door hun moeders vonden ze bij dit lieve mens een veilig en verzorgend heenkomen. Ze dartelden door haar tuintje - totdat dat niet meer nodig was.

Zie je wel? Nu ken ik haar wel. Als ik nu weer in Eurodisney was, zou ik de foto hetzelfde maken. Maar nu zie ik er veel meer in dan toen!

Kattenbelletjes

Twintig jaar geleden was ik met medestudenten in een klooster. We zagen eeuwenoude boeken in de bibliotheek en dachten dat daar nooit iemand meer in las.

Om het uit te proberen, schreven we briefjes (het was nog voor de tijd van de What'sApp) en die schoven we tussen de bladzijden. "Wie dit ook leest,  wanneer dan ook, bel ons dan voor de grap eens." Er is nog niet gebeld.

Hoe anders kan dat gaan met een dames-handtas. De boodschap die ik daarin verstopte, werd binnen no time gevonden. En beantwoord. Nu wel via de app.

Blij toeval

Deze twee schelpjes zijn door de zee op het strand neergelegd, tientallen meters uit elkaar. Ik heb ze opgeraapt.

De reden waarom ik nu juist die schelpjes meenam was 'toeval': ze waren net allebei dáár, waar ik bukte om een schelpje op te rapen. Zo kwamen ze samen in mijn jaszak. En, betekend met een lach, samen op de foto. Vanaf nu zijn ze niet meer los van elkaar te denken.

Even toevallig komen mensen op elkaars pad. Blije gezichten op het strand. En - eenmaal samen op de foto - zijn ze niet meer los van elkaar te denken.

Goed lezen

Een jongen en een meisje hebben een eerste date. Ze wandelen in het bos. Daarna drinken ze een kop koffie in het theehuis.

Bij het uitlopen van het theehuis grabbelt hij een paar snoephartjes mee. Zij laat hem er een voor haar uitkiezen. Hij geeft haar het hartje waarop hij leest: "BEL MIJ", want hij vindt haar leuk.

Zij neemt het snoepje aan, leest de kleine lettertjes als "KUS MIJ". En dat doet ze, want ze vindt hem leuk.

Daarna eet ze het snoepje op.

Pas in gesprek komen ze er achter dat ze twee verschillende teksten hebben gezien. En wat er echt stond? Niemand zal het ooit met zekerheid kunnen achterhalen.

Maar dat doet er ook niet toe, concluderen ze. Het zou toch wel zijn gebeurd.

Sporen van het verleden

Sporen van vroeger.
Ze mogen blijven zolang ze het heden niet blokkeren.
Mooi om te bestuderen, en een stukje langs te lopen, maar echt ver gaan ze je niet meer brengen.

Moed

Dat is: kiezen voor je eigen blad en dáár dan op gaan staan.  

Dat het niet uitmaakt hoe anderen naar je kijken. Of juist niet.
Voelen hoe het wankel is onder je voeten. 
Merken dat het gaat. 
Dat het eigenlijk zelfs wel meevalt. 
En dan: spelen met de verbeelding. Ik ga op dit blad de zee over varen.

(Kreeg tijdens de cursus "52 weken anders kijken" de opdracht om een foto te maken bij het thema "MOED". Dit was een van mijn uitwerkingen.)

A cup of tea

Kijk eens goed naar de verpakkingen van alledaagse producten. Er valt veel aan te zien.

Sommige verpakkingen zijn ontworpen om urenlang prominent op de salontafel te staan. Dit kartonnen theedoosje bijvoorbeeld. Zie de rondingen in het doosje, de mooie sfeervolle tekening erop. Het dekseltje kan worden geopend en weer gesloten zonder iets stuk te maken. En alle tekst en afbeeldingen op het doosje hebben betrekking op de inhoud.

Het contrast met het koffiecupjesdoosje - ook in mijn keukenkastje - is groot. Dat staat vol kleurige reclameboodschappen over ándere cupjes uit de serie. Het doosje is minder sfeervol en je kunt het niet openen zonder de verpakking zichtbaar te beschadigen. Dit doosje komt niet voorbij het aanrecht.

Als we dieper in het theedoosje duiken - het staat er nu toch - , valt op dat de papieren sachetjes rond de theezakjes ook mooi zijn gemaakt.

En zelfs in dat papieren sachetje kom je verpakkingsmarketing tegen. Aan het theezakje zit een merklabeltje.

En zijn we er dan? Ja, dan zijn we er wel. Komen we tot de kern van het product. Houtachtige friemeltjes.

En ineens valt op dat ik een fout heb gemaakt. Ik wilde analyseren, maar ben gaan knippen, ben gaan kijken naar de inhoud zonder het doel van het zakje in zicht te houden.
Het gaat namelijk niet om die friemeltjes. Het gaat om de smaak aan heet water. En het behaaglijke gevoel dat je daarvan kunt krijgen. En dat ziet er heel anders uit dan die theekorreltjes.

Voor de leuk

Je talent inzetten om de goede zaak te ondersteunen. Dat kun je doen door zelf iets te organiseren. Je kunt ook meerijden met een trein die al even rijdt.

Deze week sloot ik me aan bij een bestaand initiatief. Het begon voor mij met een berichtje op Twitter. En eindigde in een fotoshoot langs het Valkenburgse Meer.

Journalist Henri van Veen laat zich sponsoren tijdens de Dam tot Damloop, voor de Stichting Leukemie. 

Aan deze actie koppelde hij een veiling. Lezers konden bieden op spulletjes of op diensten die via Henri bij elkaar waren gebracht. Opbrengst voor het goede doel.

Deze sympathieke actie kreeg mijn steun. Maar liever dan simpelweg geld overmaken, stelde ik een dienst ter beschikking. Dus ik bood in overleg met Henri een outdoor-fotoshoot op locatie (binnen Nederland) aan.

Er werd op geboden; en er kwam iemand als winnaar uit de bus. Afgelopen weekend ontmoette ik Marlies en haar Dirk bij het Valkenburgse Meer. Acht jaar getrouwd.

De gezamenlijke foto was om het te vieren. Voor mij als treinenliefhebber was er nóg een feestje: het passeren van het stoomtreintje van het Smalspoormuseum. Dus ook daar maar even een foto van gemaakt. Ik was er immers voor de leuk.

Wil je ook bijdragen? Zie het tweede plaatje. Wil jij ook op een plek op de foto die voor jou betekenisvol is? Neem contact op!

Twaalf unieke etages

Thuisje

Ergens in het Land van Dommel staat een huisje.

 
Een beetje schuin misschien, en niet veel groter dat een hut.

Omgeven door een tuin vol bloemen die wellustig wuiven in de zomerwind.
Je komt er via een pad dat stil veert onder je voeten, zo loop je er altijd licht naartoe.

De deur is nooit op slot voor jou, jij mag er binnen. En eenmaal binnen zit je er beschut, en knus.

Misschien is het wat klein voor harde houten meubels. En andere starre dingen die je meetorst in dit stoffelijk bestaan. Maar voor iedere herinnering is plek genoeg. Elke droom en ieder spinsel kan er staan.

Er missen wel gemakken, zoals gas, water en stroom. Het voordeel is: je hoeft er niks. Je hoeft alleen jezelf te zijn. Vrienden zullen je er graag bezoeken. Kijken door het hartgat in de deur en zien je ogen stralen.

Zij zien: dit hier is je Thuisje. En dan telt de rest niet meer.

Early birds (@SAIL2015)

Er moet toch een moment op de dag zijn dat het stil is rond de Sail-tallships. Dacht ik. 

Ik nam me voor om een keer rond zonsopgang mijn geluk te beproeven. Een heerlijk warm bed weerhield me er gisteren van te gaan. Maar vandaag ging ik alsnog.
Ik kwam rond zes uur aan. De nachtelijke duisternis week voor de doorbrekende dag. Ik parkeerde mijn auto (illegaal) in een zijstraatje van de kade.

Al gauw zag ik: het was het uur van de fotografen, de hardlopers en de fietsers. Een fotograaf had een motorbootje gecharterd en hing over de voorplecht terwijl de schipper manoeuvreerde. Dat idee had ik ook overwogen. Op het droge: mannen met rugtassen en statieven. Sommigen met een fiets.

Hardlopers. Zij lieten zich door dit miljoenen-evenement niet van hun dagelijkse routine afbrengen.

Een man liet zijn hond uit, maar had zijn smartphone getrokken en nam de tijd bij een driemaster. De hond had maar te wachten tot de baas klaar was.

Passanten met (snor)fiets. Op weg naar hun werk reden ze hier ook altijd langs. Maar nu stopten ze. Want een plaat van deze schepen langs de kade kun je niet laten schieten.

Het werd drukker. Bestelbusjes. Een busje van "handhaving en toezicht" van het GVB. Een politieauto.

Toen stond ik niet rustig meer. Ik startte de motor en zag in mijn spiegeltje hoe een sleepwagen van parkeerbeheer het straatje inreed.

Eigen wijsje?

Merels bedenken hun eigen wijsje, maar zingen ook elkaar na.

Ze doen dat misschien bewust, misschien zonder dat ze dat doorhebben.

Ook componisten worden - of ze dat willen of niet - beïnvloed door de muziek die om hen heen wordt gemaakt. Het is dan ook niet gek dat ik soms een melodie speel aan de piano waarvan ik niet weet of die "eigen" is, of ergens opgeduikeld.

Als mensen me vragen of ik het zelf heb bedacht, is het eerlijke antwoord altijd: dat denk ik wel. Maar misschien ken jij het?

Nu zweeft er al een tijd een deuntje door mijn hoofd. Beetje minimal music. Beetje Philip Glass misschien. Of Yann Tiersen. Maar ik kon het niet thuisbrengen.

Totdat ik hetzelfde deuntje maandag in een Youtube-filmpje ook op de piano hoorde en zag spelen door Maaike Ouboter.

Via Twitter trok ik haar aan haar jasje:

"Jij kunt mij helpen een mysterie op te lossen! Welke muziek speel je de eerste secs van : https://www.youtube.com/watch?v=4tEJDxl7uxo … ?"

En nu wacht ik op antwoord...

Gespuis

Op de Rotterdamse Parkkade stonden twee mannen en een vrouw in het lichtschijnsel van een afgemeerd schip.

Ze voerden een verhit gesprek bij hun auto's.

 Om hen heen regende, flitste en donderde het aan een stuk door.

Na een tijd zagen ze mij, met mijn camera, in mijn auto.

Verontrust liepen ze naar me toe, ongure types, en vroegen of ik hun gesprek had opgenomen. Of gefotografeerd.

Nee hoor, in het geheel niet. "Wat kan jullie gesprek mij nou schelen!" Ik liet ze het schermpje van de camera zien. Gebouwen en bliksem. Dat stelde ze gerust.

Vijf jaar op verheugd

Toen mijn dochter vijf jaar was, zagen we luchtballonnen vliegen.
"Wanneer jij tien jaar wordt gaan we samen een keer met een luchtballon mee," beloofde ik.

Mijn kleine meid tien jaar.. Het leek een eeuwigheid vooruit.

Sindsdien herinnerden we elkaar elke keer aan deze belofte als we een luchtballon zagen. Ik kon geen luchtballon zien zonder aan deze afspraak te denken, en genoot van de gedachte dat ook zij dat zo zou beleven.

Nu is ze tien. En vandaag is het zover. We zijn allebei een beetje hieper en hebben er heel veel zin in. Het is een feestdag, alleen al daarom.

Ondertussen ben ik ook gaan inzien hoe fijn het is om zulke lange-termijn afspraken 'gewoon' te kunnen nakomen. Hoe veel dingen hadden er kunnen gebeuren in die vijf jaar die dit alles behalve gewoon hadden gemaakt... Enfin.
 

We gaan na vandaag maar eens nadenken over het feestje voor als ze vijftien wordt.

(20150714)

Kunst kijken

Je staat niet zomaar voor een muur met felle strepen.

Je staat in een museum in de hoofdstad.
Die strepen op de muur, dat is Kunst.
Iemand heeft de strepen gemaakt.
Iemand anders heeft bedacht dat ze hier moesten hangen.
Jij ging er met iemand kijken.
En daarom zie je ze.

Is het dan fout om hier vandaan te gaan met enkel de gedachte:
"Ik heb vandaag de prachtigste kleurcombinaties gezien.
Zó helder!"?

Is het erg als je niet weet wie de strepen zette
en wie de keuze maakte om ze hier te plaatsen?
Moet je steeds het hele plaatje zien -
en dan ook nog scherp?

Of mag je het bekijken zoals je wil?
Doen we dat niet allemaal, altijd?
En zien we niet allemaal wat anders?