VERHUISBERICHT

Dit blog gaat verhuizen. Of eigenlijk: de blogger gaat verhuizen.

Ik stop niet met kijken, en ook niet met verwoorden, maar doe dat sinds 1 oktober op de nieuwe website www.sybrenvisser.nl . Daar vind je de rubriek "Kijkers" - en dat zijn mijn blogs. Wees welkom onder het nieuwe dak!

De bezorgde bewaker

Toen ik bij Amsterdamse kantoortorens foto's maakte, werd ik aangesproken door een bewaker. Maar ja. Openbare weg en zo, hij kon me niks maken. Er ontstond een wonderlijk gesprek. 

Meneer leefde in een gevaarlijke wereld en was alert op alle risico's. Zijn zorg was dat mijn foto's voor 'ongewenste doeleinden' gebruikt zouden worden - in dit gevaarlijke tijdsgewricht ("niet door u, maar je weet nooit wie u nu al in de gaten houdt vanuit de auto en straks die camera van u afneemt"). Je moest er toch niet aan denken dat aanslagplegers aan beeld in mijn camera zouden kunnen afzien waar de noodtrappen en nooduitgangen zaten. Ongewenst voedde hij mijn nieuwsgierigheid.

Stiekeme vestigingen

Bovendien was men 'in de toren hiernaast' niet gediend van ingluurders. "Kijk, dat Deltla Lloyd, Rabobank en Philips hier zitten kun je aan die joekels van letters wel zien. Maar in déze toren zitten bedrijven die helemaal niet willen dat iemand weet dat ze daar zitten." Ik werd nog nieuwsgieriger.

Achterkamertjes

Vorige week nog had hij een man weggestuurd met een groot statief. Die was ook aan de achterkant bezig geweest. (Is daar dan meer spannends te zien?). En hij begon ook over de openbare weg. Bewaker had de politie gebeld. "Want jij wil toch ook niet dat ik voor de deur ga staan en een grote telelens bij jou naar binnen richt, als net je vrouw uit de douche komt?" Steeds meer vroeg ik me af wat er allemaal achter die glazen ramen zoal gebeurt.

Gluurbaas

Hij zou natuurlijk weer de politie kunnen bellen, geen probleem hoor. Maar hij loste het liever zelf op. Dat was ook fijner voor zijn baas, die bovenin de toren met een verrekijker in de gaten hield of zijn kloeke bewaker wel netjes alle fotografen van het terrein joeg.

Ik groette hem, en nam me voor terug te komen. Op deze paarhonderd vierkante meter is blijkbaar veel meer te ontdekken, dan ik in de gauwigheid had gezien. Misschien dan ook een telelens en statief meenemen - om onguur volk van me af te slaan en te kunnen knipogen naar de baas van deze bewaker.

 

Praatpaal

Jaren geleden reed ik een oudtante van haar woning in Zutphen naar haar zuster in Hilversum. 

Dat was een behoorlijke autorit. Mijn oudtante was vergeetachtig, maar in opperbeste stemming. Monter merkte ze steeds weer iets vrolijks op over de dingen die zag als ze naar buiten keek. Geen tankstation en geen ANWB-praatpaal ging onbesproken voorbij. 

Bij iedere paal was haar verwondering weer even groot, ook als ik twee kilometer daarvoor precies had uitgelegd waar die dingen goed voor waren. Na een paar keer werd ik melig.

"Oh, wat een leuke gele paal is dat toch."
"Ja, en bijzonder dat ze nu geel zijn. Een maand geleden waren ze nog rood."
"Oh..."

"Goh, wat een leuke gele paal staat daar."
"Mooi he. En hij weet alles van auto's. Als je zegt dat je pech hebt, vertelt hij wat je moet doen."
"Oh..."

"Hee kijk, dat is een leuke gele paal!"
"Ja, die is voor als je pech hebt met de auto. Maar je kunt er ook de groeten doen."
"Oh..."

Zo verzon ik elke twee kilometer een nieuw weetje. Zij liet zich alles wijsmaken.

Tante is er niet meer, en de palen zijn zeldzaam geworden. Maar haar opgewekte verwondering had iets dierbaars. Die koester ik nog steeds.

Gebroken licht

Ik heb een prisma voor het raam hangen, dat regenboogjes door de kamer strooit als er zonlicht op valt. Kleine wonderschone knipoogjes zijn het.

Bloemendonor

Ik zag bij crematorium Hofwijk de prachtigste bloemen. Vakkundig samengevoegd tot kostbare uitingen van gemis, liefde of verdriet.

Daar lagen ze, alle kleurige bloeiers die - pas nog, toen ze fris waren - luister bijzetten aan een afscheidsceremonie. Nu verpieterden ze op de stoep van het crematorium.

Ze lagen gesorteerd per dag. De bloemstukken van die ochtend waren nog behoorlijk. Die van twee dagen eerder begonnen te hangen en verkleuren. Sommige stukken van vijf dagen oud werden domweg lelijk.

Na een week vol donordiscussies in de media kwam als vanzelf de vraag op ´hoe ik dat zou willen´. En ik dacht: ik wil graag dat er veel bloemen zijn bij mijn uitvaart. En dat ze ná de crematie plechtigheid weer aan de gasten worden gegeven. Ik vind het mooi als rouwenden een bloem of boeket mee krijgen (dat ze niet zelf hebben uitgezocht). Als hart onder de riem, gekregen van een ander - via mij.

Overigens wil ik wel donor zijn, maar pas op het moment dat mijn dierbaren in alle rust afscheid hebben kunnen nemen. Ik wil geen gejaag bij mijn sterfbed, omdat mijn nabestaanden hier nog vele jaren op zullen moeten terugblikken. Dus pas als zij voelen "het is goed," is het goed.

En - als ik dan toch wat wensen uiteenzet: ik ga eerst nog een hele tijd genieten van al mijn naastbestaanden, de schoonheid van de natuur en de heerlijke ervaringen die het leven biedt. Ik wil nog een hele tijd mee.

Ceci n'est pas une photo

Aan deze foto is gerommeld. Best veel. Je zou zelfs kunnen zeggen: dit mag geen foto heten.

In de nabewerking heb ik blauwtinten weggehaald (waardoor de achtergrond egaler grijs wordt en je niet meer ziet dat mijn hand een beetje voor de lens zat), gradueel filters toegepast (waardoor de hoekjes nog iets donkerder worden) en ik heb bijgesneden in 6x7 verhouding wat ervaren fotografen onbewust herinnert aan de oudere hoge-kwaliteits-middenformaatcamera's.

En dan heb ik me nog ingehouden. De mogelijkheden met foto-bestanden zijn eindeloos. In genres als de mode- en glamourfotografie is het niet vreemd als de ogen van modellen lichter en feller worden gemaakt, en dat lichaamsvormen wellustig worden bijgekneed, allemaal in de digitale nabewerking. Dat gaat gevoelsmatig best ver. Minder ver van huis, en alom op Instagram te vinden: tientallen digitale filtertjes, die bijvoorbeeld je portret een driekleurenposter-look kunnen geven.

Bewerking vooraf
Maar zo verboden als het is in de nabewerking, zo veel mag van tevoren. Wanneer ben je de werkelijkheid 'te veel' naar je hand aan het zetten? Als het cosmetisch wordt? Een poedertje op een pukkeltje mag wel. Maar dan? Mag ogenschaduw? Rouge? Mascara? Haar kammen? Je zou zelfs kunnen betogen dat ook het 's morgens scheren al ver ingrijpt op de 'natuurlijke staat'.

Manipulatie tijdens de fotoshoot
En wat moet je vinden van fotografische effecten? Is het plaatsen van een extra lamp achter een fotomodel (zodat het haar wat meer glans krijgt) al te veel truuk? Het begint eigenlijk al met de selectie van je onderwerp en je beeldkader. Niemand zal vragen wat de omgeving was van deze boom. Maar de keuze om wél of geen schaduw in beeld te brengen heeft wel gevolgen.

Dít (andere opname, anders nabewerkt, zelfde boom, vrijwel zelfde moment) kan ook...

.. en is misschien zelfs nog wel mooier. In elk geval voegt de schaduw op de grond wel wat toe.


Effectbejag mag
En zo, denk ik, zijn fotografen steeds op zoek naar het "wow"-effect bij hun foto's. En ze aarzelen niet om dat "wow" aan te zetten. En eerlijk gezegd: ik vind daar (voor de meeste doeleinden) niet zo veel mis mee. Verreweg de meeste foto's hoeven niets te bewijzen.

Nabewerkingstechniek alleen is niet voldoende om mooie platen te maken. Of het nu een foto wordt, of iets anders, het begint altijd bij het zien van de schoonheid van een tafereel, zoals die ís of kán worden in jouw camera of nabewerking. En de technische vaardigheid om dat wat je mooi vindt, aan je publiek te laten zien.

En als het dan geen foto meer mag heten? Ach... dat is eigenlijk niet belangrijk. 

Mooie diverse Eendjes

Dit is het vooraanzicht van een Citroen 2CV, ofwel het “Lelijke Eendje”. Het?

Een stuk of twintig hebben hun thuisbasis bij Fort Vechten. Ze zijn goed te zien vanaf de A12, tussen Knooppunt Lunetten en afrit Houten-Oost. Op mooie dagen kun je ze huren.

Wat je vanaf de snelweg al ziet, is dat de wagentjes er in veel verschillende vrolijke kleurtjes zijn. Maar als je een tijdje tussen de wagentjes door waggelt, zie je steeds meer verschillen.

Dat gaat veel verder dan naampjes en kleurvariaties. De een kan beter richting aangeven dan de ander. Een ander kan meer bagage achterop meenemen.

Een derde heeft meer glans voorop. Gele koplampen, ronde koplampen, rechthoekige koplampen… 

En dan zijn er nog verschillen bij de spiegeltjes, de lijsten rond de richtingaanwijzers, de luchtinlaat boven het nummerbord voorop, de voorbumpers...

Wat kunnen verschillen toch leuk zijn. En niet alleen maar binnen de eigen familie Eend.
Vooral als je niet hoeft te kiezen, en van de verschillen kunt genieten.